We waaien door het binnenland over bergtoppen en moeten ons echt schrap zetten om bij het uitzichtpunt bij Betancuria niet over de rand geblazen te worden. Fuerteventura (harde wind) doet zijn naam eer aan. In de verte zien we een leeg stuwmeer en nog ietsje verder onze bestemming, een piepklein wit kapelletje verscholen tussen de rotsen.

Het stuwmeer bewaterde niet alleen de gewassen op de terrassen maar creëerde tussen de kale bergen van het centraal bergmassief een groene palmen-oase. Het zijn Canarische dadelpalmen waarvan sommigen hun kruin hebben verloren bij gebrek aan water. Het stuwmeer staat waarschijnlijk al een poosje droog.

Wij wandelen over een pelgrimspad door een kloof, langs een rivierbedding naar het sobere witte kapelletje voor de Maagd van de Rotsen, de beschermheilige van Fuerteventura. Een legende vertelt over twee monniken die een pater waren kwijtgeraakt en aan een paar herders vroegen of ze hem hadden gezien. De herders hadden de pater niet gezien maar wel een vreemd licht dat uit de rotsen kwam. Even later vinden ze hun pater biddend op zijn knieën middenin een stromende rivier, maar het vreemde was dat zijn kleren nog helemaal droog waren. Misschien had dat vreemde licht uit de rotsen er wel iets mee te maken? Ijverig begonnen de monniken in de rotsen te hakken en ja hoor daar verscheen ineens een heilige Maagd, die ze heel toepasselijk de Maagd van de Rotsen hebben genoemd. Natuurlijk kreeg ze een eigen kapelletje op de plaats waar ze verscheen. Iedere derde zaterdag van september is het feest als bewoners van het eiland haar komen vieren en haar huisje het eindpunt is van een bedevaart.

Als wij haar bezoeken is ze zowaar thuis. Het albasten beeldje staat normaliter in de kerk van Vega de las Palmas en ze wordt alleen op die zaterdag in september even naar haar kapelletje gebracht. Maar kijk daar zit ze, met een gouden kroontje op haar hoofd en een kindje in haar armen. Bezoekers hebben haar versierd met rozenkransen en bedeltjes. Haar huisje is gezellig gemaakt met heiligenbeeldjes, gedroogde bloemen en wat prenten en natuurlijk zijn er kaarsen voor extra sfeer.

Onder haar schrijn, volgekalkt met graffiti, staat een traliehek waar je de madonna je bidbriefjes kunt toestoppen. Briefjes worden tegenwoordig niet meer geschreven, in plaats daarvan zijn allerlei hangsloten en armbandjes vastgemaakt. Maar ach de Maagd snapt vast wel wat daar de bedoeling van is.

Wij zeggen de Maagd gedag, sluiten het houten deurtje achter ons en wandelen terug naar het dorp Vega de las Palmas. Natuurlijk willen we ook de kerk wel zien waar de Maagd van de Rotsen een nieuw thuis heeft gevonden. Het is een prachtig kerkje zonder veel poespas met twee klokken in de toren. Binnen is het heel sereen onder de bewerkte houten balken met een altaarstuk van bladgoud en in de met bloemetjes beschilderde zijaltaren houten beelden die me doen denken aan de beelden die ik in Zuid Amerika zag.

Wil je weten waar wij op bedevaart gingen naar de puurste, ontroerendste en meest knusse kerkjes die ik ooit zag, klik dan hier:Beschermengelen