We verlaten Catalonie en trekken zuidwaarts, de zon achterna. Ons reisdoel is Andalusië. Na Valencia zien we de eerste heuvels vol sinaasappelbomen en percelen met keurig gesnoeide amandelboompjes. 

We hebben een tussenstop in de buurt van Alicante waar we Israelische Ran ontmoeten, een collega van onze Epke Zonderland. Ran, klein van formaat maar groots in het nastreven van zijn dromen, maakt voor ons Arabische koffie en kan met gemak een handstand doen in onze HY.

We passeren zoutvlaktes en nog heel veel sinaasappelvelden, laten de Costa del Sol achter ons en vinden in Murcia, na veel plastic kassen met groenten voor Europa, de ultieme plek om even uit te rusten, het baaitje playa del Arroz vlakbij het dorp Calabardina. 

Daar ben ik de enige gek die de zee nog ingaat. 

. 

We wandelen langs een prachtige kust voorbij Aguillas en zoeken er tevergeefs naar dolfijnen.

Na een paar zachte zonnige dagen slaat het weer om, er worden fikse regenbuien verwacht. Wij gaan op zoek naar een wasserette en een beschutte plek om de plensbui af te wachten en vinden die in de buurt van Palomares, onze eerste stop in Andalusië.

Later hoor ik dat in 1966 vlakbij Palomares een Amerikaanse bommenjager is neergestort, na een ongeluk bij het tanken van kerosine in de lucht. Een van de 4 bommen is toen beschadigd en heeft flink wat plutonium verspreid, dat maar ten dele is opgeruimd. Ze zeggen dat slakken hier nog flink uitslaan als je er een geigerteller bij houdt.