Zuidwaarts gaan we, langs de Atlantische oceaan op zoek naar plaatsen waar we vrij kunnen staan. Soms ontkom je er niet aan om op een camping te staan maar we krijgen het er Spaans benauwd van. Hutjemutje op elkaar gepropt tussen enorme campers, waarvan de eigenaren vooral druk zijn met poetsen en vegen, om zich vervolgens te installeren in een luie stoel en alles in de gaten houden. Ik gun ieder zijn plezier maar hier worden wij niet blij van. Wegwezen dus.

En ze zijn er zeker, prachtige plekken met zo’n wow gevoel. Favoriet is Sidi Kaouki, een relaxed surfdorp waar we bovenop de klif tussen twee prachtige stranden staan. Met een halfuurtje lopen zijn we in het dorp waar surfboards worden verhuurd, waar restaurantjes zijn en een piepklein winkeltje. Het andere strand is verlaten afgezien van een paar lokale vissers die hun soms nog spartelende vangst in de loop van de dag komen aanbieden. Wat een luxe. We krijgen bezoek van een herder met zijn kudde geiten en van vrouwen op hun ezels die langskomen en ons vragen of we chocola voor ze hebben.

s Avonds worden we getrakteerd op prachtige zonsondergangen. Het is beslist een plaats waar we op de terugweg nog eens zullen stoppen.

De volgende plek heeft zijn eigen ruwe charme. We verlaten het asfalt, pikken in de middle of nowhere een bewoner op die dezelfde kant op moet,  gaan een berg over en laten ons afzakken tot vlak aan het strand van Tafedna. Het waait stevig en het dorp in de verte is een fata morgana gehuld in saharazand.

Als de volgende dag uiteindelijk de wind wat afneemt, gaan we op onderzoek uit. We stuiten op een hoop boten die op het droge liggen waar honden scharrelen tussen hopen afval. Het ruikt er naar vis en naar pis en eenmaal op de kade lopen we langs de dorpsstraat die niet bepaald uitblinkt in gezelligheid en waar het leven gewoon zijn gangetje gaat. Dit is zo’n plaats die onder de radar van de toeristenburo’s  is gebleven en waar ze afgezien van een paar campers weinig bezoek krijgen. De kust is er ruig en prachtig, met in de rotswanden kleine grotjes met deuren waar vissers verblijven denk ik, als ze geen zin hebben om naar huis te gaan. Of misschien is het wel hun huis, wie zal het zeggen. Wij krijgen bezoek van een verkreukeld oud baasje die met zijn ezel onderweg is naar huis en even bij ons komt buurten. Hij babbelt, waar we natuurlijk weinig van verstaan, gaat er lekker bij zitten en geniet van een sapje tot het tijd is om te gaan. Hij ziet niet meer zo goed maar gelukkig weet zijn ezel de weg.

Steeds zuidelijker gaan we en komen in de buurt van Agadir, het wordt drukker en toeristischer. Ons oog valt ineens op een wel heel kleurrijk dorp dat we onmogelijk voorbij kunnen rijden. Hier in Aghroud hebben kunstenaars de huizen geschilderd in complementaire felle kleuren die elkaar versterken en lopend door de steegjes is het net alsof je in een pot met zuurtjes terecht bent gekomen, niet zoet maar fris en fruitig. Achter dit vrolijke dorp ligt een strand waar langs de kade allemaal campers staan geparkeerd. Het is hier heerlijk. ’s Ochtends rijdt een auto langs met versgebakken brood en gedurende de dag komen verkopers langs met nootjes of fruit. We zien heel veel mensen met surfpakken aan die de eerste beginselen van het boardsurfen leren. Iemand probeert ons uit te leggen waarom het hem zo’n kick geeft. Het is de kunst van het loslaten zegt hij, want je valt sowieso, komt in de branding terecht waarbij je niet meer weet wat onder en boven is en waar je even het gevoel hebt dat je verdrinkt, maar dan kom je toch weer boven en wil je meteen weer een poging doen. Gewoon heel eventjes kunnen blijven staan geeft een geluksgevoel dat hem steeds weer de golven intrekt, zegt hij stralend. Ik geloof hem en het ziet er echt aanlokkelijk uit, maar ik durf het niet.

De laatste vrije plaats is boven het strand van Legzira. We hebben een parkeerplaats gevonden met prachtig uitzicht op de golven en de restaurantjes onder ons en het is geen enkel probleem dat we hier overnachten. Het strand is bijzonder omdat wind en water enorme tunnels hebben geslepen in rode rotswanden. Overdag is het vrij druk met dagjesmensen maar ’s ochtends vroeg is het strand leeg en ontdekken we dat achter de tunnel de kustlijn flink geërodeerd is en gigantische keien naar beneden zijn gevallen. Het is alsof reuzen zijn gaan knikkeren.

De kust is prachtig maar het begint een beetje te kriebelen, we willen het binnenland gaan ontdekken, de woestijn in. In Sidi Ifni zoeken we een camping op voor een douche, de was en een volle tank met water en nadat ook de auto door een wasstraat is gegaan, zijn we klaar voor nieuwe avonturen.