We zijn er weer, in Uruguay. Aan het einde van de bewoonde wereld  slingeren we op goed geluk door een pijnbomenbos over een hobbelig zandspoor. Door een waas van dunne stammetjes lonkt de oceaan. We vinden de ultieme bivak tussen het helmgras op een vlak stuk duin. Lange golven met witte schuimkoppen rollen ons tegemoet en heten ons bulderend welkom. Links en rechts tot aan de horizon zie ik kilometers leeg zandstrand. Er is slechts éen andere auto van een visser die een stuk verderop in de weer is met meerdere hengels. Zijn vrouw ligt er op een handdoekje te zonnen. 

De zon zakt en in het zachte strijklicht zie ik overal dingen glinsteren. Als ik wat beter kijk blijkt dat dit paradijselijke strand en het lage duin bezaaid is met plastic troep. Daar word ik toch zo verdrietig van. Beter in aktie komen dan hierover somberen dus gewapend met vuilniszakken trekken we eropuit. Binnen een uur proppen we zes grote zakken boordevol plastic flessen, wijn- en bierflessen, doppen, aanstekers, verweesde slippers en schoenzolen, zakken, kapotte kratten, netten, nylon koord en blikjes. Zullen archeologen in de toekomst hier nog iets van terugvinden en zich verbazen over de manier waarop wij ons vermaken? Het vuil ligt er al een hele poos, de flessen zijn verbleekt door de zon en soms verpulvert het plastic als je het uit het helmgras plukt. Maar het resultaat mag er zijn, een deel van het strand en duin is nu schoon.

De visser langs de vloedlijn is gekomen met een grote pickup. Zijn vrouw zit al een poos verveeld in de auto te wachten en alles aan haar schreeuwt dat het wat haar betreft nu echt tijd is om naar huis te gaan. De visser is op zijn dooie gemak bezig zijn lijntjes uit de war te halen en is nog wel even bezig. Ik grijp mijn kans, met handen en voeten vraag ik of ze de vuilniszakken mee wil nemen. Ze draait het raampje een stukje omlaag, kijkt me niet begrijpend en een beetje viezig aan maar dan knikt ze kort, “mafklapper” hoor ik haar denken. Het gaat niet van harte maar de zakken mogen in de achterbak. Top. De volgende dagen laten de visser en zijn vrouw zich niet meer zien, geen zin in nog meer afval denk ik. En wij voelen ons als Adam en Eva in het paradijs.