Ohhhh, hier wakker worden in een ecologisch hippiehuisje in de duinen waar paarden loslopen tussen de witte pluizen van hoog bloeiende grassen. In zes stappen sta je op een gigantisch zandstrand langs een vriendelijk kabbelende oceaan. Magisch ochtendlicht dat alles om je heen in een fijne nevel omhult. Vooruit, voor het ontbijt, eerst een paar zonnegroetjes met je tenen in het zand, dan mediteren op het geluid van de golven en daarna een verfrissende duik in de zee. Een beetje tukken in je hangmat, lange strandwandelingen, paardrijden in de duinen, een fruitsapje drinken bij een van de tentjes onder de vuurtoren, en kiezen tussen gegrilde sardientjes of een ceviche, hoe heerlijk kan het zijn. Hier heb je niets meer nodig dan een bikini, een flodderig jurkje en je tandenborstel. Om je te wassen pomp je water uit een put en ‘s avonds verlicht je je sober ingerichtte hutje met kaarsen want er is geen electriciteit.  En als het aan het einde van de dag toch een poco frio wordt stook je een vuurtje. Het klinkt als een idylle uit de Happinez, maar hier in (een deel van) Cabo Polonio bestaat het nog echt. 

Cabo Polonio is een nationaal park dat bestaat uit een  uitgestrekt duingebied vol prachtige dennen en bloeiende grassen, hoge zandduinen, kilometers lange poederige zandstranden, een enorme hoop kale rotsen waar een luidruchtige kolonie zeeleeuwen woont, en een mini dorp onder de vuurtoren. Om er te komen stap je met 40 andere bofkonten in een omgebouwde open vrachtwagen en dein je hevig schommelend als op een schip in zwaar weer, ruim een half uur over een zandpad door het bos en over het strand.

Het oorspronkelijke zelfgeknutselde hippiedorp in de duinen is inmiddels wel wat uitgebreid met een aantal fijne restaurantjes, ecologische hostels en huisjes ( met stromend water en electra) maar het ademt nog steeds een heel relaxte sfeer. Wij zijn er een dagje om de sfeer te proeven en op zoek te gaan naar zo’n back to basic droomhuisje waar ik ooit, liefst buiten het seizoen, een paar daagjes wakker wil worden.