Waar zijn ze dan?
- On 19 jan, 2019
- By Michelle
We verlaten de kust en steken over naar de Andes over een asfaltweg vol diepe sporen, een erfenis van de vele vrachtwagens die over de pampa denderen. De wielbasis van de Toyota is smaller dus wij zoeken heupwiegend ons eigen spoor en jakkeren voort met een stevige wind tegen. Het asfalt gaat over in een gravelweg met ribbels waar geen einde aan lijkt te komen, en dan toch ineens is daar, hoezee, een nieuwe spiegelgladde asfaltweg, waarop we het laatste stuk richting El Chalten glijden.
Al van verre zien we de besneeuwde toppen van Fitzroy en omringende bergen verschijnen onder een woeste wolkenlucht, een indrukwekkender ontvangst kun je je niet voorstellen. Het waait stevig en de temperatuur is met zeker 10 graden gedaald , dus het wordt tijd om de teenslippers weg te stoppen en een warme trui tevoorschijn te halen.
In Chalten ontmoeten we de eerste broertjes van onze Toyota. De rode van Zwitserse Sebastian en Melanie, de blauwe van Franse Thibault en Sophie. Helaas vergaten we onze Australische buren te fotograferen die ons trakteerden op een geweldige boeuf bourguignon.
Na trektochten rondom Chalten besloten we de andere kant van het Viedmameer te bezoeken, een lange prachtige rit naar Simon de eenzame ranger. Simon stuurde ons daarna naar zijn collega Luis over de prachtige RN 69.
Maar eerst moeten we toch zo’n 150 km terug naar het Zuiden, naar El Calafate, omdat de schokbrekersteun is afgebroken en gelast moet worden. Dat wordt vakkundig en snel opgelost.
Bij Luis maakten we een trektocht waarbij we een aantal rivieren moeten oversteken. Op de terugweg raken we de verbleekte gele seinpaaltjes kwijt en verdwalen we. Maar steeds weer klimmend naar de hoogste top, het woongebied van de puma, vinden we toch de weg weer terug.
Als we willen vertrekken bij Luis ontdekken we een platte achterband. De eerste. Peter zet de reserveband erop maar het blijkt later vals alarm. De band is waarschijnlijk platgedrukt door een steen en via de velg leeggelopen.
Op de terugweg probeert Peter ondanks een stevig windje de indrukwekkende RN 69 toch vast te leggen met de drone. Geniet mee, ook van de muziek van Felipe.
We volgen de tip van Alvaro van de berghut bij de gletsjer op, om op bezoek te gaan bij Estancia El Condor. Het blijkt een gouden tip, het gebied is zo mooi dat we werkelijk iedere weg uitproberen, steeds weer met een ander zicht op Lago San Martin.
Inmiddels is de koelkast leeg en dus rijden we straks 160 km verderop naar de dichjtsbijzijnde supermarkt in Gobernador Gregores. Daarna zullen we een andere vriend van Alvaro op gaan zoeken aan het eind van RN 35, Estancia Tucu Tuco. Zo gaan we in een prettige slakkengang noordwaarts.