Bij Abrolhos gaan we op zoek naar walvissen. We bivakkeren aan de kust in Alcobaça, een stadje met een kleurrijke vloot vissersboten die ‘s nachts met hun lampen op zee een slinger van lichtjes ophangen.

Daar ontdekken we dat een bout die de bladveren met het chassis verbindt bijna helemaal is losgeraakt. Later blijkt dat hij is gebroken. We staan op een stil zandpad in een buitenwijk en kunnen onmogelijk verder rijden. Ik vind hulp bij het enige hotel in de buurt dat nu open is. Terwijl er een garage voor ons wordt gebeld, worden wij verwend met koffie en mogen we de rest van het overgebleven ontbijtbuffet opeten. Met behulp van twee garagekrikken en een kettingtakel weten twee mecaniciens de gebroken bout los te krijgen en te vervangen voor een noodoplossing in afwachting van een nieuwe bout die voor ons moet worden gedraaid. Een dag later, na nog een helse klus in de garage, zit de nieuwe bout weer op zijn plek en kunnen we vertrekken.

We zijn aan de Zuidkust van Bahia die ze de “ ontdekkingskust” noemen. Na ons verblijf in het hippieparadijs  Caraiva rijden we door Trancoso, een badplaats vol trendy beachclubs en prachtig Arraial, waar de rijken zich verschuilen achter hoge hekken in luxueuze strandvilla’s met privé- stranden, en komen met een pontje aan in Porto Seguro. Hier zette in 1500 de Portugese zeevaarder Pedro Cabral voor het eerst voet aan land, om zijn schip te bevoorraden. Drie jaar later kwamen de Portugezen met een vloot terug om er een stenen paal te plaatsen als teken dat de Portugese Kroon het “ontdekte land” als eigendom opeiste. Die paal staat nog steeds bij de restanten van het fort dat toen is gebouwd. Bij die tweede expeditie waren ook Jezuiten met zeebenen en een enorme zendingsdrang aan boord die het eerste kerkje hebben gebouwd dat na 600 jaar nog stevig overeind staat.

Wij bezoeken een museum met een replica van het schip waarmee de zeevaarders, navigerend op de zon en de sterren, zich waagden op onbekende wateren en toen Brazilië ontdekten. Er is ook een expositie over Pataxó, een clan van de oorspronkelijke bewoners. Zij waren met hun eenvoudige speren lange tijd in staat de Portugezen de stuipen op het lijf te jagen.

De verrassing is groot als we na een frisse duik in een riviertje vrij snel beter asfalt tegenkomen, eerst nog een lappendeken van gerepareerde kraters maar dan gloednieuw spiegelglad asfalt dat ons helemaal naar Diamantina brengt. De Toyota snort en wij genieten van Serra do Espinhaço, de bergketen die als een ruggengraat het noordoosten van Bahia met het zuidwesten van Minas Gerais verbindt. Op de “hoogvlakte” in het binnenland groeit Cerrado, een savannelandschap met hoge grassen, kruidachtige struiken, en grillige bomen met daarin kunstig geweven vogelnesten. We vinden een bivak met uitzicht op de lichtjes van de stad Diamantina. De volgende dag gaan we dieper het natuurpark in op zoek naar de eeuwig bloeiende bloemen die hier groeien. Helaas, wij kunnen deze  schoonheden niet vinden. Zij worden veel geplukt en gedroogd geexporteerd naar Japan.  Wel zien we aan deze dorre struiken onverwacht veel  andere bloemen bloeien. Na een lunch in het dorp Biribiri rijden we naar de stad Diamantina.

Vanaf Diamantina zullen we de Estrada Real zuidwaarts gaan volgen, een road-trip van 1100 kilometer over grotendeels ongeplaveide wegen.