Als hippies zich ergens vestigen is dat meestal op een prachtige plek ver van de bewoonde wereld. Caraiva is zo’n plek aan de zuidkust van Bahia, waar we op zoek gaan naar een paradijsje van vrije vogels. We verlaten de doorgaande route en slaan een harde zandweg in die ruim 40 km verderop aan de kust zal eindigen. We slalommen, klimmen, dalen en stuiteren langzaam door nationaal park Monte Pascoal, langs koffie en cacaoplantages, eucalyptusbossen aangeplant voor de houtkap, en hoe hoger we komen, drassige weilanden met koeien en kleine boerderijtjes.

De weg is smal, vol kuilen en waterplassen en vraagt om behoedzaam manouvreren in 4×4.  Een enkele keer komen we een truck tegen die een zijpaadje inslingert naar een van de fazenda’s. Het wordt donker, we zijn zeker anderhalf uur onderweg, nu ongeveer halverwege, en stoppen in de buurt van een fazenda waar de weg iets breder is. Al vrij snel komt de goedlachse eigenaar polshoogte nemen. Wat zou het fijn zijn als we Portugees spraken, maar helaas. In plaats daarvan delen we een biertje en met wat woorden Spaans en handen en voeten komen we nog een heel eind. Hij verbouwt koffie en cacao en showt ons de werking van een ingenieus water-rad waarmee hij een irrigatie-meer kan vullen. Als we de volgende ochtend ons bivak opbreken, worden we uitgezwaaid na een heerlijk zoet kopje koffie van eigen teelt.

Het oorspronkelijke hippiedom Caraiva ligt aan de overkant van een riviertje omgeven door mangrove. We moeten de auto achterlaten en worden met een bootje naar de overkant gepeddeld. Het enige vervoersmiddel  in het dorp is de ezel-taxi die bagage van de bezoekers bij de verschillende poussada’s aflevert.

Caraiva is een idylle met langs de zandpaden kleurrijke huisjes, miniwinkeltjes en grappige barretjes in een weelderig groene jungle. De nakomelingen van de hippies van weleer hebben nu organisch gebouwde poussada’s met tropische tuinen en verhuren kamers of droomhuisjes waar ik zo een maand in zou willen logeren. Alle zandpaden eindigen uiteindelijk bij de ruisende oceaan, waar onder de cashewbomen nu ook luxe strandtenten te vinden zijn. Hoewel de hippies veranderd zijn in bemiddelde 50 plussers hangt er nog steeds een relaxte “lekker lui in mijn hangmat sfeer “. Met je voeten in poederig wit zand,  de azuurblauwe oceaan, een vers maracuja-sapje of water uit een kokosnoot, het leven is goed in het hippieparadijs.

14 kilometer verderop ligt een van de mooiste stranden van Bahia, Praia do Espelho ofwel “spiegelstrand”, wat wel nieuwsgierig maakt. De zandweg ernaartoe is hopeloos maar zoals zo vaak blijkt dat een beetje afzien altijd wordt beloond. Het strand is aanvankelijk nog zoals alle anderen maar verandert bij eb, als het rif tevoorschijn komt in een azuurblauw bad vol poeltjes, waar reflecties spiegelen in het kalme water. Het is inderdaad een plaatje maar, zonder de drone, niet zo gemakkelijk te fotograferen, daarom een klein filmpje.