Dit jaar maken we een wat kortere reis door Brazilië. We logeren een paar dagen bij Daniel en Monica en buigen ons samen over de kaart. Omdat we niet alleen maar kilometers willen maken besluiten we ons te beperken tot de provincies Rio de Janeiro,  Espírito Santo, een stukje kust van Bahia, en tenslotte het binnenland van Minas Gerais. We zullen eind augustus Daniel en Monica treffen in een Nationaal Park  voor we de auto weer achterlaten in São Paulo.

De eerste stop is Paraty, een stadje aan de kust tussen São Paulo en Rio, waar we graag terugkeren. Maar voor we daar aankomen, nemen we een kijkje bij een van de bouwwerken van de beroemde architect Oscar Niemeyer. In het stadje Aparacedu  waar ooit Maria zou zijn verschenen bouwde hij een kathedraal die, hoewel een tikkeltje kleiner, minstens zo indrukwekkend is als de Sint Pieter in Rome. Het is een modern gebouw, gemaakt van zijn favoriete materiaal, beton, minimalistisch qua interieur en decoratie met veel ( gekleurd) glas en transparante open ruimtes. Ik vind het prachtig en hoop nog veel van zijn gebouwen te gaan zien.

Paraty, we komen er voor de derde keer, voelt al een beetje als thuiskomen. We zetten de Toyota aan het stad strandje waar we ‘s avonds omringd zijn door fitte bewoners van de stad die zich met een personal trainer in het zweet werken. Wij verkennen de omgeving, de afgelegen strandjes van naburig Trindades die we via junglepaden bereiken. Het is wintervakantie voor de Brazilianen en dus nogal druk.

We vinden de rust die we zoeken iets voorbij Paraty, in een klein vissersdorp waar werkelijk niets gebeurd. Precies iets voor ons. We bivakkeren op een prachtige  plek onder cashew  bomen aan een strandje, kopen in een schuur verse vissen voor op de grill en enorme garnalen en zijn diep gelukkig.

Als we net weer onderweg zijn horen we steeds een soort gebonk , kloink, kloink, aan de achterkant van de auto. We staan niet zo fijn aan de kant van een weg waar veel vrachtverkeer voorbijraast, hebben nog geen idee wat er aan de hand is. Iets met de achteras? Even later stopt er een servicewagen van de lokale wegenwacht, die vast door een voorbijganger is gebeld. De vriendelijke man zet de weg af met pilonnen en regelt een oplegger bij zijn collega’s. Dan blijkt pas wat er mis is, 5 van de 6 bouten van het achterwiel zijn afgebroken, gelukkig zijn we net op tijd gestopt, anders waren we een wiel verloren. Peter herinnert zich nu een onafgemaakte klus bij ons vertrek uit Brazilië 5 maanden geleden, waarbij hij vergat de bouten goed aan te draaien. Onze Bandeirante volgetankt met benzine en water, is topzwaar en zorgt ervoor dat de vrachtauto van de oplegger steigert en met twee voorwielen omhoog komt. De mannen zijn supervriendelijk en hijsen de Toyota koelbloedig en vakkundig op de oplegger. We worden er weer afgeladen in de buurt van een werkplaats. Het is gaan regenen en over een uurtje is het pikdonker. Peter vindt in een autozaakje met onderdelen de juiste bouten, moeren en wiellagervet, leent een speciaal stuk gereedschap bij een werkplaats en krijgt het gelukkig voor elkaar om de nieuwe bouten te monteren. Het is donker als we weer kunnen rijden en vinden in de buurt een plekje voor de nacht. De volgende dag rijden we naar Petrópolis.

Na een korte stop in Buzios waar welgestelde mensen uit Rio hun tweede huis hebben, is het voor ons tijd om deze streek te verlaten. We kiezen een groene afgelegen plek op de kaart, heel veel kilometers verderop en vinden er een zo goed als verlaten dorp met vakantiehuizen in aanbouw aan een woest kolkende oceaan. Het dorp is nogal ongezellig maar ligt middenin een natuurgebied vol kristalheldere meren, een soort wetlands vol watervogels. Om er te komen zwabberen we over rulle zandpaden, komen natuurlijk even vast te zitten, en vinden dan een prachtige plek voor een lunch met vis op de grill. Peter laat zich van puur geluk iets te enthousiast in zijn stoel vallen en zakt erdoorheen. Ach daar vinden we wel weer wat op.

Zo trekken we nieuwe sporen in het landschap en zijn we iedere dag zielsgelukkig als we wakker worden op weer zo’n bijzondere plek. Met een kop koffie turen naar de oceaan, samen de garnalen pellen voor de lunch, luisteren naar de vogels, opgaan in 100 tinten groen, spelende kinderen, giebelende tieners, en altijd weer vriendelijke mensen die ons “bom dia” wensen of een heel verhaal beginnen waar we niets van begrijpen. Om zes uur is het stikdonker, we slapen onder een schitterende sterrenhemel. Zomaar een paar van de vele geluksmomenten op een dag, bovenop het gevoel van vrijheid dat ik niet in woorden kan vangen, dat het leven in ons huis op wielen biedt.

Vlak bij de grens met Bahia, stoppen we in Itaúnas, waar we het internationale Foró-muziekfestival nèt missen. Het dorp keert weer terug naar zijn eigen  relaxte ritme, kinderen komen uit school, jongeren spelen voet-volleybal over een net, de zanderige wegen worden aangeveegd. Het dorp is bekend om zijn duinen die zich vele kilometers uitstrekken en die het oorspronkelijke dorp in de loop der jaren onder  poederig wit zand hebben bedolven. Na een storm is soms de punt van het kerktorentje even zichtbaar. Het nieuwe dorp is gebouwd aan een kronkelige smalle rivier die zich landinwaarts verbreed tot ondiepe meren waar kaaimannen zich tussen de waterplanten verstoppen. Wij krijgen het droeve bericht dat Bella, het  grappige dappere hondje  en reismaatje van Daniel en Monica is overleden. Wij zullen haar missen.