Op onze tocht door het regenwoud, overdag natuurlijk, zouden we gordeldieren, grondeekhoorns en verschillende soorten apen tegen kunnen komen, maar degene die de ik het liefst eens in het echt zou willen zien is de luiaard. Hij beweegt zich zo min mogelijk, vanwege zijn langzame metabolisme moet hij zijn energie zo efficiënt mogelijk gebruiken, en kijkt heerlijk sullig uit zijn ogen alsof hij zojuist is wakker geworden. De luiaard heeft een voorkeur voor hoge boomtoppen, daar kun je lekker rustig hangen, maar als ik langs de dikke stammen van woudreuzen omhoog tuur, zijn de boomtoppen heel ver weg en vaak nauwelijks te zien. Geen luiaard voor ons dus.

Hoewel het ook moet krioelen van insecten en speciale kikkersoorten, zien wij gek genoeg niets kruipen of springen. We horen wel wat hoge kreten, apen waarschijnlijk, maar ook alles wat fladdert en fluit laat zich niet zien. Het regenwoud is prachtig, overal waar je kijkt ontluikt er wel een blad, ontrolt zich een varen of spiest een jonge scherpe loot van bamboe zich omhoog. We bosbadderen ons door heel veel tinten groen, gaan vanzelf dieper inademen en vergapen ons aan waanzinnige boomwortels, mossen en de diversiteit aan bomen en planten. Heel af en toe zien we een bloem, maar die is dan ook meteen overdonderend fel gekleurd, daar kun je als vogel onmogelijk aan voorbij fladderen zonder even van de nectar te proeven.

En dan na een paar uur klauteren opent het bladerdak zich en zien we tussen de andere hoge bergtoppen, el Dedo de Deus door de wolken fier omhoogsteken. Men zegt dat deze iconische rotspunten waarschijnlijk 80 miljoen jaar geleden zijn ontstaan, toen Afrika zich losmaakte van Zuid Amerika, na een hoop geschuif van aardlagen en erosie en verwering van het omliggende gesteente bleven deze granieten pieken overeind staan. Niet te bevatten en magisch mooi.