Blog

Waar zijn ze dan

In Salta staan prachtige roze kerken en bijzondere gebouwen maar ik heb vooral een zwak voor oude deuren en muren met patina en die zijn er volop. Straatkunst vind je in Zuid Amerika overal, ook in Salta waar het de wijken opvrolijkt en de slechte staat van de gebouwen maskeert.

Dan is het tijd om terug te keren naar Tarija, om te kijken of Peter en Daniel de Landrover zijn motor weer terug kunnen geven. De wegen van de Boliviaanse douane zijn ondoorgrondelijk, nog steeds geven zij de onderdelen niet vrij. Maar wie weet over een paar dagen…..

We keren terug via Quedabra de Humahuaca, waar we het niet kunnen laten om toch nog een omweg te maken naar een dorpje heel veel haarspeldbochten verderop, magisch gelegen onder hoge bergtoppen. 

Na chaotische en langdurige grensperikelen (5 uur wachten) komen we weer in Bolivia aan. We kiezen een kronkelige route op de kaart, slingeren door vruchtbare valleien en passeren dorpen die op het eerste oog verlaten lijken. Een ervan heeft een bijzondere kerk met zinken puntdaken, de rest van het dorp is voor een groot deel ingestort. Als we een rondje door het dorp maken tel ik toch zeker 10 nieuwsgierige hoofden die tevoorschijn komen. Aan een waslijn bungelen een paar gebitten van lama’s. Ik heb gelezen dat men bij de bouw van een nieuwe woning een lama-foetus onder het huis begraaft, om de bewoners van het huis te beschermen, en ongetwijfeld worden deze kaken later ook geofferd, misschien voor het welzijn van de lama-kudde.

Steeds weer klimmen we over kale toppen tot we letterlijk met ons hoofd In de wolken rijden. Paarden doemen op uit de mist en nemen de benen zodra we dichterbij komen. Van een adembenemende 4900 meter dalen we af tot de valleien weer sappig groen kleuren. Het is oogsttijd, de aardappelen zijn gerooid en staan in stapels rode zakken klaar om door vrachtwagens te worden opgehaald. Er is maar één weg door dit gebergte en als een vrouw gebaart of ze een stukje mee mag rijden, kunnen we dat natuurlijk niet weigeren. We openen de achterdeur en laten moeder en dochter instappen. Als ze drie dorpen verderop weer uitstappen, laten ze een zure aardse geur in de auto achter, die nog heel lang blijft hangen. Het is waarschijnlijk de geur van het houtvuur waarop ze koken, of van klamme wollen kleding die na de was niet echt goed wil drogen, enfin we rijden nog zeker een uur daarna met alle ramen open.

Terug in Tarija treffen we Daniel en Monica nog steeds tussen de vele auto’s die in de werkplaats wachten op een reparatie. Zoals Daniel zegt, als er een Nobelprijs zou worden uitgereikt voor geduld, zou hij hem zeker verdienen, want zelfs nu is er nog geen zicht op de onderdelen die al wekenlang bij de douane staan. We maken er samen het beste van en gaan naar een fantastische markt die niet geschikt is voor vegetariërs of mensen met een zwakke maag, denk emmers vol met varkenskoppen en vleselijke organen die gebruikt worden voor gerechten waar ik niet eens over durf te fantaseren. Ik zie prachtige dames met lange vlechten in wijde rokken en wollen vesten die ik zo graag zou willen fotograferen. Maar zij zijn, heel begrijpelijk, ook op hun privacy gesteld. Toch ik kan het niet laten om een paar vlechten op de foto te zetten, aan het uiteinde omwikkeld tot dikke wollen kwasten.

Als dank voor hun gastvrijheid geef ik de vrouwelijke tak van de garagefamilie, inclusief oma, een yogales in verhaspeld Spaans, iets wat wonderlijk genoeg best goed lukt want ik zie na afloop blije relaxte gezichten. Als we daarna horen dat alle pogingen om de onderdelen los te krijgen steeds op niets uitlopen, onze vlucht naar Nederland komt steeds dichterbij , besluiten we om toch maar te vertrekken. Wat is dat naar om Daniel en Monica zo achter te moeten laten.

We kiezen in overleg de best begaanbare route naar São Paulo door Noord Argentinië, dan een stukje Paraguay en tenslotte nog een lange maar goed geasfalteerde weg door Brazilië, waar we onze Bandeirante kunnen achterlaten in de garage van Daniel. Het worden lange dagen met in Argentinië extreme temperaturen, meer dan 50 graden overdag en ’s nachts koelt het niet verder af dan 30 graden, dwars door een droog landschap met een soort flessenbomen, dat me een beetje aan Afrika doet denken. En als we ruim een dag onderweg zijn en 700 kilometer verderop, krijgen we het bericht dat, na ingrijpen van het opperhoofd van het douanekantoor, Daniel een dag later de onderdelen kan ophalen in Tarija. Goed nieuws maar omkeren kan niet meer. 

Als jullie dit bericht lezen, zijn wij na een zeer turbulente vlucht net weer geland in Nederland. Ik ga de komende tijd  heel erg genieten van thuis, vrienden en familie maar zal vooral het wakker worden en samen met een koffietje genieten van de stilte en de eindeloze vergezichten op de hoogvlakten en de meren van Bolivia, zeker missen.

TRANSLATE