Na de watervallen van Iguazú, zien we de alarmerende weerberichten die hoosbuien aangeven langs de kust en modderstromen bij Bela Horizonte. We besluiten daarom richting Pantanal te rijden, nu snikheet en een muggenparadijs, maar voorlopig nog droog. Op weg naar het noorden passeren we eindeloze sojavelden en ongezellige stadjes met showrooms vol reusachtige landbouwmachines. Hoewel het heuvellandschap met de soja sappig groen is wordt dat op den duur toch wat eentonig. Maar dan is er ineens ook mais, heel veel mais.

De wegen zijn fantastisch, dat schiet lekker op en zo glijden we uiteindelijk eco-vriendelijk  Bonito binnen, een dorp omgeven door grotten, watervallen en glasheldere rivieren. Afgezien van een paar Brazilianen uit Sao Paulo die het carnaval ontvluchten zijn wij de enige toeristen. We spartelen onder de watervallen, snorkelen tussen heel veel kleurige vissen en Peter laat zich zakken in een gruwelijk diepe grot. Bijzonder is de ijssalon waar je kunt kiezen uit meer dan dertig soorten vruchten (ijs) uit het oerwoud die ik nooit eerder heb geproefd.

Het is snoeiheet en er hangt regen in de lucht als we aankomen in het zuiden van de Pantanal. Het wordt zo benauwd dat als de eerste druppels vallen wij in ons blootje op de afgelegen weg gaan staan om af te koelen. Buiten het seizoen vinden we nergens informatie over de begaanbaarheid van de wegen dus trekken we op goed geluk noordwaarts. In Cuiaba krijgen we de eerste echt tropische buien over ons heen en spoelen we letterlijk de stad uit. De 140 km lange transpantaneira wordt een glibberig en spannend avontuur, over meer dan 125 gammele bruggetjes met daaronder de klappende kaken van heel veel krokodillen. Aan het einde van deze weg in Porto Jofre worden we dan ook verbaasd ontvangen. We doen nog een poging om jaguars te spotten,  maar die zijn zelf op vakantie. Het blijft maar regenen en de muggen zijn bloeddorstig, het is onmogelijk om ook maar even buiten te zijn. De mensen in Porto Jofre wonen allemaal in muggengaas verpakte huizen en hebben, als ik de zelf gebottelde drankjes boven de bar bekijk, zo hun eigen manier gevonden om dit seizoen te overleven. Als het even droog is besluiten we het moeras te verlaten. De auto is kilo's zwaarder door de hompen klei die aan de onderkant vastgekoekt zitten, maar na een zeer grondige wasbeurt met spons en  hogedrukspuit in Pocone lijkt het alsof we gaan meedoen aan een schoonheidswedstrijd, zelfs de banden krijgen een sopje!

Noordelijker in Bom Jardim, zwemmen we nog eens tussen de vissen en zien en horen we zwermen papegaaien hun bed opzoeken in een verdronken bos. Het is regentijd en dat betekent aan het einde van de dag of 's nachts onweer en een flinke tropische bui. We zijn inmiddels aangekomen in Chapada dos Guimaeres, hebben optimistisch twee zakken wasgoed afgegeven maar zullen die pas weer terugzien als de zon gaat schijnen maar het is de hele dag nog niet droog geweest. Chapada dos Guimaeres is een bijzonder gebied met tafelbergen en door regen (!) diep uitgesleten kloven. Wij wachten voorlopig op de zon en op ons wasgoed en zullen dan oostwaarts gaan, nog bijna 3000 kilometer verderop lonkt de kust van Bahia. Na al deze nattigheid zijn we wel toe aan een zonnetje.

Wees gewaarschuwd als je het filmpje bekijkt, het is bedoeld als een meditatieve ervaring maar daarna zul je al gauw de wc willen opzoeken.