We hebben Patagonie achter ons gelaten en zijn terug aan de Atlantische kust, een leeg zandstrand met kleine duinen zo uitgestrekt dat je er dagen kunt lopen zonder iemand tegen te komen. We waren hier ook eind december toen we het strand deelden met sportvissers langs de vloedlijn, en de dag steevast eindigde met een bijzondere zonsondergang. Nu zijn de dagen korter, is het strand helemaal verlaten en laten we onze ‘laatste’ dagen verglijden in een zacht herfstzonnetje. We zullen hierna nog een paar honderd kilometer noordelijker richting Uruquay rijden om er de Toyota voor een half jaar achter te laten.

Het leven met mijn lief op een paar vierkante meter in de toyota is verslavend heerlijk en geeft een ongelooflijk gevoel van vrijheid. Het is heel bijzonder om ons kleine huis op wielen overal neer te kunnen zetten, zomaar middenin deze prachtige lege landschappen. Met leeg bedoel ik dan vooral zonder mensen. Hoewel we lieve, grappige en inspirerende medereizigers zijn tegengekomen, en de Argentijnen en Chilenen erg vriendelijk en behulpzaam zijn, zijn mijn dierbaarste herinneringen toch de momenten met zijn tweeen in de natuur. De grens tussen binnen en buiten is heel erg klein en met een leeg hoofd en verwende zintuigen, heb ik regelmatig het gevoel op te gaan in het landschap (klinkt wel wat zweverig maar kan het toch niet anders beschrijven). Natuurlijk zijn er ook momenten waarop de leegheid of de rauwheid van het landschap overweldigend zijn, vooral als het koud en donker is en de harde wind de Toyota laat schudden en kreunen, dan doen we de gordijnen dicht en voelt het binnen als een veilig warm nest.

Als ik denk aan Patagonie dan denk ik vooral aan water en aan wind, heeeel veel wind.
Ik denk aan de ochtendnevel bij het Beaglekanaal die de bergen op de achtergrond doet vervagen alsof de aarde nog een beetje wakker moet worden.
Ik denk aan de vochtigheid in de warme lucht, als de pampa zindert en de koeien lijken te zweven in het hoge gras.
Ik denk aan de enorme meren, in een onwaarschijnlijke tint azuur- of turquoise blauw, altijd veel blauwer dan de toch al helderblauwe lucht.
Ik denk aan de waterige kou in de lucht op Vuurland als het miezert met een koude wind en in de toyota de kachel snort en de perculator pruttelt.
Ik denk aan het kristalheldere water in de bergmeertjes dat roept “ kom er toch lekker in”, maar waarin ik al gauw het gevoel in mijn armen en benen kwijt raak als een soort narcose maar dan zonder prik.
Ik denk met respect aan de zee toen we de tijd vergaten bij een kolonie pinguins en op de terugweg werden overvallen door opkomende vloed. Het strand volledig verdwenen en met opgetrokken knieen geplakt op een steile berg gruis, wachtend tot het weer eb wordt.
Ik denk aan de onvoorstelbare kracht van de watervallen in de bergen en de stroomversnellingen in de machtige rio Baker waarbij op grote afstand de nevel van opspattend water op je wangen voelbaar is.
Ik denk aan de gigantische ijsvelden, de gletsjers en al die bizarre blauwe ijsklonten drijvend in het water.
En ik denk aan de fantastische wolkenluchten ( die ik straks zo ga missen) die me meetrekken de ruimte in en me een gevoel van eindeloosheid geven.