Blog

san telmo

Buenos Aires

1 december 2017

San Telmo, is voorlopig ons nieuwe thuis. Het is een levendige wijk van Buenos Aires, met veel restaurants, kleine theaters, een gezellig plein onder de bomen en op bijna iedere hoek een antiek cafe. Vroeger woonde hier de aristocratie totdat gele koorts en cholera hen verdreef naar hoger gelegen delen van de stad. De 19 e eeuwse spaanse gebouwen waar later vele immigranten families werden gehuisvest ademen een koloniale sfeer van vergane glorie. Het stucwerk van de roze en gele facades verkruimelt en tussen de muren en de balkons met sierlijk hekwerk groeit hier en daar een pol gras. Achter de hoge houten deuren met hun koperen beslag vind je lange gangen, tussendeuren met geslepen glas, vaak een patio, en enorme uitgesleten marmeren of houten trappen die je omhoog brengen naar hoge ruimtes met gewelfde bakstenen plafonds en openslaande deuren met jaloezieen naar een balkon of weer een kleine patio. En wij wonen nu in zo'n pareltje, echt waar!

San Telmo is ook de wijk van de antiekwinkels. Tussen kleine buurtsupers, kiosken, workshops en eethuizen vind je antiekwinkels, vol kroonluchters, art deco beelden, spuitflessen en niet te vergeten veel tango-romantiek. Op zondag wordt de hoofdstraat afgesloten van verkeer en verandert de wijk in een hele grote antiek/rommelmarkt. Naast mooie spullen ook veel goed bedoelde huisvlijt die in kramen of op kleedjes wordt uitgestald. En heel de stad lijkt zich hier te verzamelen, schuifelt langs de koopwaar, en geniet van poppenspelers, levende standbeelden, en tangomuzikanten.

Tango is nog springlevend. De oude cafe's hangen vol foto's van hun oude tangoheld, Carlos Gardel.  Carlito, een immigrant met "una garganta d'oro" ofwel een gouden keeltje, veroverde heel Zuid Amerika met zijn tango. Toen hij in juni 1935 verongelukte met een vliegtuig, was het hele continent in diepe rouw. Nog steeds gaan jaarlijks mensen op bedevaart naar zijn graf, wordt in cafe's zijn muziek grijsgedraaid op oude grammofoons en willen oude heren op hem lijken (gezien de grote hoeveelheid brilcream die wordt gebruikt).

Op de zondagsmarkt spelen twee gitaristen muziek van Astor Piazollo, die andere tango-gigant.  Op een stuk bordkarton van twee meter wordt dan de tango gedanst door een bejaard stel van zeker 80 jaar, heel rustigjes aan maar met gevoel voor drama en ingehouden passie. Mevrouw in vurig rood met een zwarte doorkijkblouse, mijnheer in krijtstreeppak met slappe hoed, een zwierige sjaal en glimmers aan de vingers.

Als om negen uur de koopwaar weer wordt ingepakt en de kraampjes worden afgebroken, verzamelt zich een grote groep mensen in een kring op het plein voor een tangodemonstratie door professionals die daarna met de pet rondgaan. Nou dat is heel andere koek. Er wordt gezwierd en gezwaaid, waarbij de dame heel rap haar been af en toe gevaarlijk hoog optrekt tussen het been van mijnheer. Af en toe hangt ze ondersteboven of plakt ze zich in een sensuele pose aan hem vast. Mijnheer vertrekt geen spier maar kijkt broeierig en laat haar alle hoeken van het plein zien.

We kunnen er geen genoeg van krijgen en besluiten naar een heuse tangoshow te gaan in Bar Sur, de oudste tangobar van de stad. We hebben geluk, want zonder reservering worden we toch binnengelaten door een oude baas in stemmig zwart. Achter het gordijn vinden we een heel kleine bar, met aan weerskanten van een craquele zwart wit betegelde vloer een aantal tafeltjes. Vier Koreanen en twee Argentijnse vrouwen hebben zojuist hun diner verorbert en zijn in afwachting van de show.Wij bestellen een wijntje en worden welkom geheten door alweer twee bejaarde heren, de een achter de piano en de ander heeft op zijn knieeen een bandoneon. Zij spelen die avond de sterren van de hemel. Wat een ontroerend mooie muziek komt er uit die langgerekte "accordeon". Daarna is het podium voor twee mannen met plakhaar en gitaar die met veel gevoel tangos en milongas van Gardel zingen over verloren of gebroken liefdes en ander leed. Tenslotte worden de tafeltjes nog iets verder aan de kant geduwd en is het tijd voor een indrukwekkend tangopaar. Wat een benen, wat een voetenwerk, wat een passie! Regelmatig heb ik het gevoel dat ze de wijnglazen van de tafels zullen dansen, maar het is gepassioneerde precisie op de vierkante meter. Aan het einde van de avond worden de dames uitgenodigd om met de tangoknapperd in een sensuele pose op de foto te gaan. De dame omstrengelt met haar lange been een voor een de beduusde Koreanen en ook Peter gaat natuurlijk met een brede grijns met haar op de foto.

TRANSLATE