Ongeveer 300 miljoen jaar geleden drukten aardplaten de oervorm van de huidige Picos omhoog uit zee. Maar pas 60 miljoen jaar geleden, na verschillende ijstijden kreeg het bergketen zijn vorm, gletsjers slepen de diepe u vormige dalen en regen en wind zorgden voor erosie. Tussen de grillige pieken bevinden zich kleinere of grotere kratervormige, vaak met gras begroeide dalen. Regenwater sleet diepe uithollingen en onderaardse rivieren uit in het zachte kalksteen.

De route door de kloof van de Rio Cares wordt als een absolute must beschreven. Als we onverwacht een heldere dag dag krijgen is de keuze dan ook snel gemaakt, we gaan 22 kilometer door de kloof  van Poncebos naar Cain en weer terug naar Poncebos lopen , een eenvoudige maar wel inspannende tocht over een soms rotsige ondergrond. We hebben ons voorbereid op een graad of 15-16, maar het wordt een stralende dag waarbij de temperatuur flink stijgt.

Hoog boven de bedding  van de rivier werd van 1915 tot 1921 een waterkanaal aangelegd door niet minder dan 71 in de rotsen uitgehouwen tunnels. Door het kanaal werd het water van de Cares omgeleid naar een waterkrachtcentrale. Het pad dat nu langs het kanaal loopt werd aangelegd om het kanaal te kunnen onderhouden. 2000 arbeiders uit Galicië en Portugal trokken voor die waanzinnige klus de bergen in en bungelden bij het maken van de tunnels en het pad soms zestig meter boven de afgrond. Ze gebruikten een oud geitenpad om op de werkplaats te komen en materialen en proviand te vervoeren. Tussen 1945 en 1950  werd het kanaal nog eens  door 500 arbeiders uitgebreid waarbij 11 man omkwamen door ongelukken en onderlinge ruzies.

Als ik over dit pad loop dat soms nauwelijks twee meter breed is, zonder een enkele afscherming langs de bermen, en ik kijk voorzichtig die peilloze diepte in,  dan knikken mijn knieën en groeit mijn bewondering voor deze dappere mannen. Naarmate het pad dichter bij Cain komt, wordt de kloof smaller en zijn de vormen van het grillige kalksteengebergte spectaculair. Op de tast zoek ik mijn weg door de natte en donkere tunnels. Ik ga griezelend over bruggen met wildroosters waarbij ik recht naar beneden de afgrond inkijk. Maar de uitzichten zijn fantastisch, ik vergeet mijn hoogtevrees en geniet. Bij aankomst in Cain laten we onze vermoeide voeten even bungelen in het ijskoude water van het riviertje voor we weer aan de terugweg beginnen.