Het wil nog maar niet zomeren. We willen heel graag gaan wandelen in Nationaal Park Picos de Europa maar tot nu toe blijft het zwaar bewolkt en ook de weersvoorspellingen laten weinig opklaringen zien. We wachten het nog even af aan de kust boven het strand van San Vicente la Barquera, omringd door surfers. Het strand maakt deel uit van het natuurpark Oyambre, met een fjord waar de zee ver het binnenland instroomt. Bij eb verandert het in een glibberig groen wetland waar vissersbootjes droogvallen en trekvogels foerageren. Vanaf de lange Romaanse brug heb je een mooi uitzicht op het fjord waar de zee binnenstroomt en op de haven van San Vicente.

Net als we de plannen willen omgooien om noordwaarts in Frankrijk de zon te gaan zoeken, worden twee dagen zonder regen en zelfs een zonnetje achter de wolken voorspeld. Niet langer dralen dus maar op weg naar de Picos de Europa waar we met een beetje geluk de gletsjermeren van Covadonga kunnen gaan bekijken, aan de westkant van dit Cantabrische hooggebergte. De echte pieken liggen in het oostelijk deel van het bergmassief. Met behulp van de teleferique van Fuente Dé kun je in 4 minuten ruim 750 meter stijgen tot op een hoogte van 1850 meter, van waaruit je prachtige wandelingen kunt maken. Maar nu de pieken nog steeds schuilgaan onder het wolkendek kiezen we voor de westkant waar de bergen al wat glooiender worden en we meer kans hebben op enig uitzicht.

De gletsjermeren lago Enol en lago Ercina zijn de grootste attractie van de Picos. De weg ernaartoe is smal en bochtig, 14 kilometer lang en stijgt 962 meter. In het hoogseizoen, dat nu toch begonnen is, wordt de weg afgesloten en gaan er vanuit parkeerplaatsen pendelbusjes omhoog. Alleen vroege vogels die voor 8.30 uur aan de beklimming beginnen mogen nog wel met hun eigen auto omhoog. ’s Ochtends om 7 uur, de lucht is helder blauw, gaat de wekker en na een minuut of 10 zijn we onderweg. We zullen aan het meer van Ercina ontbijten, en dan gaan wandelen nog voor de pendelbusjes gaan rijden. We zijn niet de enigen die de wekker hebben gezet en kunnen daardoor onderweg niet gemakkelijk even stoppen om rustig van dit magische uitzicht te genieten.We passeren lago Enol en vinden een plekje bij lago Ercina, van waaruit wij  vertrekken naar de bergweiden van Las Bobias en Belbin, de ruigere kant van het westelijk massief. De meeste bezoekers maken een korte wandeling om de meren die deels over een plankieren pad gaat en dus voor jong en oud begaanbaar is. In het 24 meter diepe Lago Enol ligt een beeld van de moedergodin van Cavadonga, de patroonheilige van de omgeving. Elk jaar wordt zij op 8 september voor een feestelijke processie uit het water gehaald.

Onze wandeling begint bij lago de la Ercina op 1124 meter hoogte dat als een blauw oog in groene weiden verzonken ligt, met daarachter oprijzende bergtoppen waar de eerste wolken alweer opdoemen. Het wordt een fantastische wandeling over de bergweiden met kalkstenen en rotsen. Omdat het veel geregend heeft zijn de paden in het begin glad en zompig, tot blubber getrapt door de hoeven van vele koeien en kalveren die vanaf het voorjaar op de weiden verblijven. De drukte rondom de meren laten we achter ons en al gauw komen we niemand meer tegen. We klimmen licht en komen bij de in een dal verborgen berghutten van las Bobias (1250 meter) , waarna het pad rechtsaf stijgt naar een Refugio op 1624 meter hoogte die volgens twee wandelaars die er zojuist vandaan komen, volledig in de wolken ligt. De Refugio gaan we ooit nog eens gaan bezoeken maar nu buigen we linksaf en en dalen we via herderspaden door weer een prachtig dal overgroeid met varens. We gaan verder naar beneden over een bergrug waar we kuddes schapen en geiten tegenkomen die door honden naar sappige weiden worden gebracht. Van een herder ontbreekt ieder spoor, de honden werken zelfstandig en leiden de kuddes zonder enig geblaf moeiteloos de bergkam over. Het pad buigt weer af, langs de hutten van Belbin, we raken daarna nog even verstrikt in prikkend struikgewas op zoek naar het pad maar zien dan al vrij snel lago de la Ercina in de verte liggen.