Terwijl in Parijs in de Foundation Louis Vuitton een grote overzichtstentoonstelling van Mark Rothko te zien is, die we op de terugweg zeker gaan bezoeken, vind ik in Sardina del Norte mijn eigen Rothko aan zee. We zijn snel voorbij de toeristische Zuidkust van Gran Canaria gereden, en vinden in het Noorden zo’n badplaatsje met een jaren 50 gevoel. Denk aan een piepklein baaitje bij een niks aan de hand dorpje, families aan zee, opa en oma onder de parasol, ’s middags een eindeloos durende lunch van vis zo vers dat hij net niet meer spartelt op je bord, lachen, kakelen en genieten tot de zon dramatisch mooi ondergaat. We zijn in het agrarische noorden, waar heel veel groenten en bananen worden gekweekt onder gazen netten, waar het leven nog zo zijn gangetje gaat, zonder hippe surfers, zonder hotels, slechts een paar kamers te huur, waar de Canariërs zelf vakantie vieren.

En in dit dorp werkt een huisschilder met gevoel voor kleur, een zielsverwant van Rothko. De kleurvlakken op de huizen zijn zo op het oog simpel, helder en puur maar als je beter kijkt vind je kleurcombinaties die bestaan uit meerdere lagen, niet strak afgelijnd maar vervagend aan de randen. Het zijn abstracte expressionistische muurschilderingen zonder kader die je als het ware naar binnen trekken als je er met je neus dicht op staat. Ze vibreren als het zonlicht, verpletteren en ontroeren net als de mystieke, serene en soms verontrustende kunst van Rothko, om van te snotteren zo mooi.