Hoewel er nog prachtige meren in de omgeving van San Pedro de Atacama liggen, besluiten we die voor een andere keer te bewaren. We komen hier vast nog eens terug maar hebben even geen zin meer in koude nachten en zullen de grens met Argentinië gaan oversteken. Daarvoor moeten we eerst nog de Paso de Jama (4230 meter) over, en een eindeloos lange weg tussen kale winderige hoge vlaktes. Wij houden de vaart erin en na een vlotte grensovergang bereiken we Susques, een dorp in the middle of nowhere, met naar men zegt een prachtig kerkje. Het is donker, koud en het blijft maar regenen, dus slapen we “ beneden”. Die nacht hebben we flinke lekkage door het dakraam dat niet helemaal goed afsluit, wat niet echt bijdraagt aan de feestvreugde, waardoor we het mooie kerkje maar links laten liggen en er weer vroeg vandoor gaan.

De volgende dag maakt een stralende zon en de afwisselende omgeving een hoop goed. We passeren de Salinas Grandes, enorme zoutvlaktes, slingeren omhoog door rode en oranje rotsformaties en gaan dan via de bochtige Cuesta de Lipan ( N52) steeds verder naar beneden naar Quedabra de Humahuaca.

In Purmamarca, zijn we terug in de bewoonde wereld, met fijne restaurantjes, stijlvolle boetiekhotels, een markt met heel veel geweven stoffen, gezelligheid dus. We proeven er voor het eerst lama, heel lekker in een stoofpotje, en slapen aan de rand van het dorp met op de achtergrond ‘regenboog’- bergen die in het zonlicht zeker zeven verschillende kleuren hebben. 

Quedabra de Humahuaca is een schitterende vallei die vanaf Pumamarca, 265 kilometer noordwaarts meandert tot bijna aan de grens met Bolivia. De bergen aan weerskanten van de vallei zijn ruig en veelkleurig, maar de dorpjes en de lappendeken van frisgroene tuinen langs de rivier, waar volop groenten en bloemen worden geteeld, de kuddes met geiten, de ezels, de mensen die op de velden aan het werk zijn, zij brengen deze vallei tot leven. 

Wij bezoeken er het voormalig postkantoor dat nu een museum is, gehuisvest in een oude hoeve met o.a een postkoets, prachtige leren postkoffers, een logeerkamer voor passanten, maar ook veel wapens uit de onafhankelijksoorlog, toen er in de vallei hevig werd gevochten tegen de Spanjaarden. Dat was een tamelijk ongelijke strijd als ik de werp-keien aan een touw, vergelijk met de zwaarden en geweren van de  Spaanse kolonisten.

Net buiten het dorp Tilcara ligt verscholen tussen de bergen een fantastisch fotomuseum. De weg ernaartoe is een feestje met een geurende rozentuin en langs het pad knaloranje “vuurpijlen”. Na weken van lege, ruige, onwaarschijnlijk mooie landschappen, genieten we hier van het levenswerk van fotograaf  Lucio Boschi die met oog voor schoonheid een culturele oase heeft gecreëerd.

Voor het dorp Humahuaca duiken we dieper de vallei in en ervaren de rust en de schoonheid van dit groene landschap van dichterbij. Al ruim 1500 jaar worden in deze vallei gezamenlijk de groene lapjes grond bewerkt, die vanouds door lage stenen muurtjes werden omgeven, om de teelt te beschermen tegen de wind en de droogte. Wij nemen een landelijke weg omhoog door valleien vol gigantische cactussen, tot in het afgelegen dorp Coctaca, waar nog veel van die oude muurtjes overeind staan.

Als we van onze vrienden horen dat de douane van Bolivia nog steeds de motoronderdelen niet vrijgeeft, en iedere keer weer nieuwe administratieve barrières creëert, besluiten we om te keren om nog een kleine omweg naar Salta te maken.