Op nog geen 15 kilometer van San Pedro de Atacama vind je een bijzonder gebied in de droogste woestijn ter wereld. Hier valt slechts 5 mm regen per jaar, dat betekent dat er hier in 170 jaar evenveel regen valt als in één gemiddeld jaar in Nederland.  Op sommige plekken in deze woestijnstrook die zich 1600 kilometer uitstrekt langs de Noordwestelijke kust van Chili, is zelfs nog nooit regen gemeten. Door deze onwaarschijnlijke droogte groeit er nog geen grasspriet, er fladdert, krabbelt of huppelt niets, en men zegt dat het op sommige plaatsen zelfs te droog is voor bacteriën. 

Toch is dat niet helemaal waar want om de 5 à  7 jaar bloeit de woestijn en verandert deze schrale vlakte in een schitterende tuin met duizenden bloemen. De laatste keer was in 2017, dus hoewel 2022 een goed jaar zou kunnen zijn, zien wij de woestijn in haar schitterende droogte. De superbloei duurt meestal maar kort door de barre omstandigheden, maar moet fantastisch zijn om te zien. De verborgen zaden van meerjarige woestijnlanden bevinden zich vaak in een jarenlange rusttoestand en hebben een flinke stortbui nodig om de beschermlaag van de zaden te spoelen en ze te laten ontkiemen. 

Tussen de bijzondere rode rotsformaties, de wit uitgeslagen zoutkorsten en de gigantische zandduinen, waan je je op de maan, vandaar de naam Valle de la Luna, ofwel Maanvallei. 

Wij toeren er met de Toyota langs indrukwekkende plekken met namen als het Amphitheater, en de drie Maria’s”. De Maria’s zijn drie losse rotsformaties die bij elkaar overeind zijn blijven staan na 1 miljoen jaar erosie. Zelfs als je er met je neus vlak voor staat, kun je je daar eigenlijk niets bij voorstellen.

Wij beklimmen de enorme zandduin en vallen stil bij de uitzichten van het indrukwekkende maanlandschap om ons heen. Het duin heeft een mooie scherpe rand en wat ik bijna niet kan geloven is dat er in die hele berg zand nog geen poot- afdrukje te vinden is, het is na al die eeuwen nog steeds een maagdelijk duin. 

“That’s a small step for man, one giant leap for mankind”, zei de Amerikaanse astronaut Neil Armstrong toen hij als eerste mens op de maan landde. Oké, dat is hier misschien een wat overdreven uitspraak, maar als je toch eens het gevoel wilt hebben om een wandeling te maken op de maan zonder zo’n  benauwend astronautenpak, dan zit je hier helemaal goed. Na verloop van tijd, zonder een drup water, ga je vanzelf hallucineren en denk je dat je zweeft.