Hoogte: 4000 meter

Vandaag zullen we het laatste stuk van de route afleggen naar San Antonio de Cobres. Het wordt weer een mooie rit  door rode bergpassen, waar we verstoppertje spelen in een doolhof van grillige bergtoppen. We zien heel lang geen teken van leven en dan ineens twee vossen die de weg oversteken. Ze slaken hoge klaaglijke kreten, het lijkt nog het meest op blaffen en zijn erg nieuwsgierig. Vanaf een veilige afstand houden ze ons in de gaten.

We passeren een zoutvlakte die als een dikke korst op een meer ligt. Op plaatsen waar de korst dunner is en het water er doorheen bubbelt kleurt het prachtig aquamarijn. De hele roadtrip verbaas ik me al over de diverse en intense kleuren die de natuur hier heeft.

In het dorpje Salar de Pocitos wonen de mensen die op deze zoutvlakte werken. We zien mannen helemaal ingepakt in witte overalls met scheppen richting het meer lopen. Veel vertier is er niet, met een restaurantje en een paar wipkippen voor de kinderen heb je het wel gehad.

We steken nog een pas over en komen dan deze begraafplaats tegen. Sommigen liggen in een klein huisje begraven, anderen hebben slechts een eenvoudig houten kruis, maar overal hangen slingers van plastic bloemen. De meeste mensen zijn katholiek (vermengd met een eerbied voor panchamama, moeder natuur). Hier boven op de berg is de reis naar een eventueel hiernamaals niet meer zo heel ver weg....

Deze coca kauwende oude baas komt naar ons toerennen zodra hij ons ziet. We geven hem de rest van ons fruit en een pak crackers waarmee hij hopelijk zijn honger weer even kan stillen. De mensen in de Puna zien er meer Peruaans dan Argentijns uit, wat niet zo vreemd is want heel lang geleden was dit het gebied van de Inca's. Op de top van vulkaan Llullaillaco (6739 meter hoog), vlakbij de grens met Chili, zijn in graven de overblijfselen gevonden van kinderen die tijdens rituelen geofferd werden aan de goden.....

Rijd je ook tijdens dit laatste stuk nog even mee?