Hoogte: 4066 meter.

We blijven klimmen en rijden op uitgestrekte vlaktes van ruim 4000 meter hoog. Het gekke is dat we haast vergeten hoe hoog het is, de toppen van 6000 ers piepen nu nog als "heuvels" boven de horizon uit. Het landschap verandert langzaam van kleur.

We naderen Tolar Grande, een enorme zoutvlakte, en passeren regelmatig plaatsen waar gegraven wordt. De grond is rood en glinstert, miljoenen kleine glittertjes flikkeren in het zonlicht. Van dichtbij lijken het glassplinters. Zou het ijzererts zijn dat hier wordt gedolven en de grond zo rood kleurt?  Later wordt ons verteld dat dit gebied rijk is aan lithium, het nieuwe goud,  o.a. nodig voor al de batterijen van onze mobiele telefoons. De mijnen zijn in handen van buitenlandse maatschappijen, die geld doneren aan de Argentijnse overheid die krap bij kas is. Helaas profiteert de Argentijnse bevolking niet van de opbrengst van deze bodemschatten. Het is treurig dat het land al jarenlang door  wanbeheer en diepe zakken op de rand van bankroet balanceert, terwijl er zoveel van waarde in de grond zit.

Enorme vrachtwagens rijden af en aan en zorgen voor een rode stofwolk die voor even ons het zicht ontneemt. Steeds worden we door de chauffeurs begroet met een opgestoken duim. En als we langs de kant  van de weg staan om  bv. een foto te maken , stoppen de enkele personenauto's die we tegenkomen om te vragen of alles okee is.

En dan rijden we die enorme witte vlakte op, het zonlicht dat weerkaatst is zo fel dat een zonnebril echt noodzakelijk is. De oversteek is ruim 30 km lang, de zoutvlakte zelf is gigantisch. Een enorme rode piramide staat als een verdwaald monument in deze witte woestijn.

's Avonds bivakkeren we in een verlaten mijndorpje, bestaande uit  de resten van zo'n 20 huizen, een  gezamenlijke waterput, een oven en een latrine. Ik probeer me voor te stellen hoe de gezinnen van mijnwerkers hier zo afgezonderd en op grote hoogte moesten leven. Manlief overdag in de mijn aan het werk, vrouw en kinderen de hele dag schuilend voor de hitte binnenshuis? Op deze hoogte kun je een moestuintje wel vergeten, hier groeit nog geen grasspriet. Als de zon ondergaat kan het hier bitterkoud worden. Er loopt een klein spoorbaantje langs, de verbinding met de mijn en waarschijnlijk de enige manier om de andere dorpen te bereiken. Een oude wagon staat er uitgerangeerd als een roestig eerbetoon aan de oude bewoners van dit dorp.

Stap maar in, zet je zonnebril op en verbaas je over deze enorme zoutvlakte.