Nationaal Park Los  Cardones ontleent zijn naam aan de grote hoeveelheid cactussen die als gigantische kandelaren in het droge landschap staan. Naast wat laag prikkend struikgewas en hier en daar een door de wind scheefgegroeide knoestige boom, ook weer vol met doornen, groeit er niets. Tussen de vele armen van de cactussen, weven vogeltjes  hun nest van stekelige takken. Het is nog een hele kunst om ongedeerd zo’n nest in- of uit te vliegen.

We komen in de prachtige vallei Calchaquies waar in de herfst nog slechts een ondiep riviertje kronkelt met smakelijke forellen. Het is er landelijk, dichtbij de rivier groene veldjes waarop paprika’s, uien en mais wordt geteeld. De paprika’s zijn net geoogst. Overal liggen ze te drogen en zien we velden in verschillende tinten rood.

De sfeer doet denken aan “honderd jaar eenzaamheid” van Marquez. Er zijn slaperige dorpen met witgepleisterde  adobe huizen gemaakt van in de zon gebakken stenen. Sommige huizen hebben een veranda  achter moorse boogjes, gestut door pilaren van leem. 

De straten zijn meestal verlaten, het gezinsleven vindt, onzichtbaar voor ons, plaats achter de dikke muren op een koele binnenplaats. En in bijna ieder gehucht is wel een schooltje en een goed onderhouden kerk of kapelletje. 

Het leven gaat er zo zijn gangetje, er wordt gewerkt op het land, je hoort mannen daar kletsen of zingen, ezels blaten en ziet een kudde geiten. Daarachter hinkebeent dan een fragiel omaatje met haar hond. Zou er nog iemand zijn die voor haar zorgt?

We komen leegstaande dorpen tegen met ruïnes van oude hoeves.  Een enkele keer zie je nog ergens een gordijntje  wapperen en is de laatste koppige bewoner verhuisd naar de enige kamer die nog overeind staat. 

We passeren traditionele weversdorpen waar dikke poncho’s worden gemaakt voor de koude winterdagen en nog wat verderop in de vallei staan een paar schamele verdroogde wijnstokken naast wat huizen in een dor en troosteloos landschap. Een verlaten wijnopslag met een werkeloze pers en een paar grote wijntonnen, getuigen van betere tijden. Iedere dag niets anders om je heen zien dan een stoffige stekelige steppe, wat zou dat met je doen?

Dan steken we droge rivierbeddingen over en klimmen de bergen in, zigzaggend over smalle weggetjes langs diepe ravijnen. De bewoners op deze afgelegen plekken krijgen vast weinig bezoek. Kinderen zitten lusteloos op de drempel in de deuropening, moeders knikkebollen op een stoel in de schaduw van een boom. Iedereen heeft nu elektriciteit en vaak ook een zonnepaneel, maar verder lijkt de tijd hier al generaties lang stil te staan.