Antafalla. Hoogte: 3330 meter

Vandaag steken we een indrukwekkende bergpas over en stijgen daarbij tot ruim 4500 meter. We zijn inmiddels wel helemaal gewend aan de hoogte en de Toyota snort als een tevreden kater. 

Het wordt letterlijk en figuurlijk een dag van hoogtepunten. We rijden door paarse bergen en via groen en okergeel gestoppelde dalen vol grazende vicuna’s en lama’s dalen we langzaam af tot 3330 meter.

Terwijl Peter de drone bestuurt doe ik mijn eerste ervaringen op met een hele reeks haarspeldbochten en ik vind het fantastisch. Ik zit jubelend achter het stuur en zie vanuit de verte de eerste azuurblauwe meertjes in een enorme zoutvlakte verschijnen. De zoutvlakte heeft werkelijk gigantische afmetingen en strekt zich verder uit dan zelfs de drone kan filmen.

Steeds verder dalen we af tot we letterlijk tussen het zout rijden. Gelukkig is het al dagen droog weer en loopt er een zandpad, het onderstel van de Toyota is immers niet dol op zout. Overal om ons heen is het hagelwit, alsof we door de sneeuw rijden. Zonder zonnebril doet het pijn aan je ogen. 

We rijden verder tot Antafalla en parkeren daar de Toyota naast een toeristenburootje dat inmiddels gesloten is. De volgende ochtend  rijdt Peter achteruit tegen een paal aan, die niet eens zo klein is. Zeker nog niet helemaal wakker. We treuren even over onze eerste schade die bij nader inzien gelukkig nog best meevalt. We hebben linksachter wat kleine butsen en missen nu wat verf en een reflector. De Toyota rijdt gelukkig nog als een zonnetje, de keuken hangt er nog aan en wij gaan opgewekt door naar Tolar Grande.

Rijd een stukje met ons mee  door de groene en okergele dalen en zie de vicuna's en lama's (heel klein) wegschieten.