Antofagasta de la Siërra.  Hoogte 3300 meter.

We vertrekken bij het meer en komen af en toe een ruine tegen van iemand die kennelijk gesteld was op zijn privacy en van lama’s hield . Nu woont er al heel lang niemand meer.

Het is al gauw schroeiend heet, mijn lippen zijn gebarsten en als je hier een poosje  buiten rondloopt ga je vast hallucineren over oases met palmbomen. Wij rijden echter met water binnen handbereik  in een rustig tempo door een landschap dat verandert in een zwart- rose  glooiend tapijt met bultige vulkanen.

Na verloop van tijd verandert de poederige aslaag in een veld  vol klonterige hopen lavasteen, zover als je kunt kijken.. En nog weer verderop smelten die stenen samen tot een hele dikke zwarte drab, een lavastroom die hier vele kilometers lang voort-blubberde en alles onder zich verslond in haar gloeiendhete massa. 

Dan verlaten we de vulkanen en rijden we nog heel lang door een droge woestijn langs een rode bergketen. De hoogvlakte strekt zich voor ons uit en met de blik op oneindig en een leeg hoofd, raken we vanzelf in een meditatieve trance waarin tijd geen rol meer speelt. 

Aan het einde van de dag komen we in Antofagasta de la Sierra, een slaperig dorp met lege stoffige straten en  roodgekleurde huisjes van leem. Het is er stil en verlaten, het is zondag.

We bivakkeren bij een meertje iets buiten het dorp. Als de zon ondergaat daalt de temperatuur met enorme sprongen. ’s Avonds proberen we de  sterrenhemel te fotograferen, maar moeten we al snel weer naar binnen om onze bevroren tenen te ontdooien bij de kachel. Het wordt die nacht wordt het zeker min tien, zo voelt het tenminste……

Stap maar in en geniet mee van het grote niks, de leegte....