Laguna Carachi Pampa . Hoogte :  3200  meter.

Vandaag rijden we door een eindeloze kale woestijn met  steeds op de achtergrond een bergketen met besneeuwde toppen en af en toe een bergmeertje. We bereiken El Penon, een gehuchtje van niks vlakbij een bizar vulkanisch landschap dat bedekt is met een dikke laag as.

We nemen het kortste  4x4 spoor naar Laguna Carachi Pampa, om nog voor het donker aan te komen en glijden regelmatig weg in de rulle aslaag. Aan schemeren doen ze hier niet, om 8 uur gaat ineens het licht uit. De wind is flink aangewakkerd en we zoeken een beschutte plek bij een verlaten boetje en een kraal waar de resten van een onfortuinlijke lama in het hekwerk van twijgen hangt. 

De volgende ochtend zijn de ruiten bevroren maar lokt het zonlicht ons al vroeg het bed uit. We gaan naar het meer dat vlak achter ons ligt en zijn helemaal overweldigd door wat we zien. Eerst een uitgestrekte groen- witte vallei, begroeid met  stekelig gras, kleine vetplanten en bezaaid met plakken zout. Daartussen heldere groene poelen en knalblauwe stroompjes. Heel veel blije lama’s  grazen hier tegen een achtergrond van wit besneeuwde toppen. En dan  nog het meer in onwaarschijnlijke kleuren met op de achtergrond een rode bergketen. 

Lopen in de vallei voelt als klunen in een enorm schuimgebak, regelmatig zak je erin weg, de korsten zout knisperen onder je voeten. Ik proef ervan en inderdaad het is heel erg zout. 

Ik spring over de poeltjes en probeer vriendjes te worden met de lama’s, die onverstoorbaar doorgaan met grazen of me  aankijken met de blik “moet je wat van me”?  In plaats van merktekens hangen er vrolijke strikken van gekleurde wol aan hun oren.

De flamingo’s zijn pootje aan het baden in het ondiepe meer en af en toe fladdert er eentje op. 

We genieten  nog een poos van deze prachtige omgeving en pakken dan ons boeltje weer in. 

Stap maar in en rijd een stukje mee door de woestijn en het lavaveld op weg naar het meer.