Baskenland, dan denk ik aan robuuste, rebelse kerels, het type ruwe bolsters, blanke pit, al dan niet met een baret, strevend naar onafhankelijkheid. Gespierde mannen die voor de lol een wedstrijdje boomstam hakken, in een moordend tempo kunnen roeien of met blote hand en een leren balletje een soort muurtennis spelen, geen watjes dus.

Baskenland is ook de streek waar men zegt dat je alle seizoenen in één dag kunt beleven, de weersvoorspelling is vaak een zonnetje, een wolk en regen tegelijkertijd, en juist door al die regen is het hier zo ongelooflijk groen.

We arriveren bij de vuurtoren van Hondarribia met stralend weer en ontdekken een piepklein groen baaitje waar jongeren als geiten de glibberige rotsen beklimmen om er te genieten van de zon.

Overdag is de vuurtoren een bestemming voor midlife mannen op motoren die high-fivend  met elkaar selfies maken en ’s avonds voor jeugd met gierende hormonen en blèrende autoradio’s.

Na een kort nachtje worden we wakker met miezerig weer, en dan is er niets fijners dan een flinke wandeling, een ontdekkingstocht langs een onbekende kust. We volgen de rood witte strepen van de GR121 in de richting van Pasajes de San Juan, een vissersplaats 24 kilometer verderop. Dat gaan we heen en terug niet halen, we zien wel hoever we komen.

We starten in een dennenbos met een smal pad tussen frisgroene manshoge varens, bramenstruiken en wilde peen. Om ons heen het gekwetter van vogels, een eekhoorn schiet razendsnel hoog een den in. Al vrij snel opent het pad zich en krijgen we zicht op steile kliffen langs een ruige kust. een enkele keer dalen we af naar een smalle baai vol bemoste keien maar meestal blijven we hoog boven de azuurblauwe oceaan.

Het regenjack gaat aan en dan weer uit, het is zacht en fantastisch wandelweer. De onverwachte wilde hortensia’s ,de kliffen langs de kust, de open velden, de glooiende groene heuvels met in de verte een afgelegen boerderij met wat koeien, het doet me eerder aan Engeland dan aan Spanje denken.

We komen in the middle of nowhere een man tegen met een surfboard onder zijn armen die zich heldhaftig van een van de kliffen gaat storten,  maar wie weet heeft hij een opgevouwen parachute in zijn rugzakje? Rare jongens die Basken.

Zelf klauteren we na een korte pauze onder de door wind geërodeerde rotsen hijgend een stuk van de Jaizkibelheuvel op, een van de meest westelijke uitlopers van de Spaanse Pyreneeën (?) en volgen met onze blik de meeuwen die verderop in een voor ons onbereikbare baai met elkaar een vergadering hebben belegd. Daar lijkt het tenminste op, groepen meeuwen blijven deze route aanvliegen om dan precies daar te landen voor een luid schreeuwende tussenstop. Tijd voor ons om weer eens om te keren. Pasajes moet nog even op ons wachten.