Blog

Op bezoek bij Maillol

Vier kilometer lopen van Banyuls-sur- Mer, langs wijngaarden, moestuinen en bermen vol wilde bloemen vind ik La Metairie, het boerderijtje waar Maillol vanuit Parijs iedere zomer weer terugkeerde naar zijn geboortegrond en de laatste 10 jaar van zijn leven bijna in afzondering woonde en werkte. 

Maillol (1861-1944) wordt in Banyuls- sur-Mer. geboren als zoon van een textielhandelaar en wijnverbouwer en hij weet al vroeg dat hij schilder wil worden. Op zijn 21e vertrekt hij naar Parijs om er te gaan studeren aan het prestigieuze l’Ecole des Beaux- Arts. In zijn eerste schilderijen vind je in losse verfstreken de aardse kleuren van zijn geboortegrond terug, oker, diepbruin, steenrood, en het grijzige olijfgroen. Hij raakt geïnspireerd door het werk en kleurgebruik van Gauguin, maar vindt zijn ware passie na het zien van de wandtapijten in museum Cluny. Hij legt zich dan toe op het ontwerpen van wandtapijten en start een eigen weverij in Banyuls. Na een oogziekte moet hij stoppen met de weverij en vindt hij zichzelf opnieuw uit, nu als beeldhouwer. Eerst nog voorzichtig in klein formaat, in hout en rode klei, gaat hij op zoek naar de ultieme vrouwelijke vormen. Zijn vrouw staat model voor het monumentale beeld waarmee hij doorbreekt in 1905, “Mediterranee”, een verstild beeld van een vrouw zittend in gedachten, het hoofd gebogen, steunend op een hand. Dit melancholieke beeld staat in de tuin van La Metairie en waakt er over zijn graf.

Hoewel Rodin hem aanmoedigt en zeker een soort mentor voor hem is, vindt Maillol diens beelden te realistisch, te persoonlijk. Zelf is hij onophoudelijk op zoek naar het ultieme vrouwenlijf. Zijn monumentale naakten zijn glad gepolijst, hebben voluptueuze ronde vormen, en zijn een soort geidealiseerde archetypen van een vrouwenlichaam. Maillol boetseert niet direct naar model maar maakt eerst tekeningen die voor hem de nodige ruimte creëren tussen de realiteit en zijn verbeelding. Misschien juist omdat er geen emotie op de gezichten zichtbaar is, stralen de beelden een serene rust uit. Ik vind ze krachtig en ontroerend mooi.

Op zijn 73 e ontmoet hij Dina Vierny, zij is dan 15 jaar. Zij wordt zijn model en muze en er ontstaat tussen hen een innige (platonische) vriendschap. Zij besluit met hem mee te gaan naar Banyuls en assisteert hem daar in de laatste 10 jaar van zijn leven. 

La Metairie is een eerbetoon aan Aristide Maillol, gerealiseerd door Dina Vierny die er (als mede-erfgenaam) ook voor gezorgd heeft dat er een museum Maillol in Parijs staat. Naast prachtige naakten, tekeningen en vroege schilderijen vind je in la Metairie ook zijn keukentje terug en zijn eetkamer uit zijn huis in Marly-le Roi, (Parijs). Een  documentaire laat Aristide zien in de laatste maanden voor zijn dood, nog iedere dag aan het werk en reflecterend op zijn kunst. Dichterbij een kunstenaar kun je eigenlijk niet komen.

TRANSLATE