De Llaimavulkaan is een van de actiefste vulkanen van Chili en heeft al meer dan 20 uitbarstingen gehad. De heftige uitbarstingen van 1955 tot 1957 heeft een hele serie lavastromen achtergelaten die als zwarte tongen omlaag lopen door het bos. In de afgelopen 60 jaar heeft de begroeiing zich nog maar nauwelijks kunnen herstellen en groeien er op de lavarotsen slechts korstmossen, hoge pampagrassen en lage struiken. Op sommige plekken zijn de lavastromen langs stukken bos gestroomd die nu als eilandjes in de zwarte lavavelden liggen.

Ik moet eerlijk bekennen dat ik het best spannend vind om in het park aan de voet van de Llaima, die nu in sluimerende toestand vaak een wolk van gassen om zijn top heeft hangen, een tocht te gaan maken. De mensen die hier onder al die actieve vulkanen wonen doen daar nogal laconiek over. Iemand vertelde mij dat ik me pas zorgen moest  gaan maken als iedereen om mij heen zou gaan rennen…. Ik lees op de toegangsborden wat ik moet doen bij de verschillende stadia van een eventuele uitbarsting, en de enige uitvoerbare tip lijkt een natte lap voor je mond te houden in verband met de giftige gassen…. 

De volgende dag als we aan de tocht naar de Siërra Nevada, een besneeuwde uitgedoofde vulkaan tegenover de Llaima, beginnen verdwijnt iedere zorg als sneeuw voor de zon. Het is een warme zonnige dag met een onstuimige koele wind die regelmatig aswolken omhoog gooit. Het pad loopt vanaf een groot meer, steil omhoog door dicht beboste hellingen, waar ik helemaal in de ban kom van de parapluboom.

De Auracania of Pehuen , in de taal van de Mapuche, heeft een palmachtige stam, waaraan lange baardmossen kleven, en een kroon van uitwaaierende open takken met ingewikkelde bladschubben. De Mapuche, de oorspronkelijke indianenbevolking, heeft een sterke band met deze bomen. Zij alleen mogen de kegelvormige zaadbollen verzamelen, het was immers lange tijd hun basisvoedsel. Nu verkopen de vrouwen de geroosterde zaden in grote plastic zakken. 

De Auracania is de dinosaurus onder de bomen, ze zijn sinds die tijd maar weinig veranderd. Versteende prehistorische exemplaren zijn in het oosten van Argentinie teruggevonden. 

Deze taaie jongens kunnen goed tegen de droogte en groeien tot 1800 meter hoogte op vulkanische bodem. In dit noordelijke deel van het merengebied, zowel in Chile als Argentinie, zijn gelukkig nog heel veel Auracaniabossen. Ze groeien heel langzaam en hier (nationaal park Conguillo) schat men de leeftijd van sommigen op wel 1500 jaar!

Wij blijven omhoog klimmen en zien regelmatig de top van de Llaima tussen de schubbige lange takken tevoorschijn komen.

In het begin van de wandeling woekert er nog veel bamboe en passeren we dikke eiken. Maar op een gegeven moment blijven alleen de Auracania’s en wat lage struiken over. De lange stammen groeien recht omhoog naar de hemel, de open kruinen steken fel af tegen de blauwe lucht. Ik blijf maar foto’s maken en roepen hoe mooi ik het hier vind.

We klimmen over een bergkam naar een uitzichtpunt op de boomgrens waar we, onbeschermd voor de harde wind, de vlagen as om onze oren krijgen. Ook ruik ik zwavel, wat ons eraan herinnert dat de aardkorst onder onze voeten toch behoorlijk dun is.

Hoewel ze zeggen dat de Sierra Nevada gedoofd is, zie ik met regelmaat rookpluimen uit de rotswand de lucht in gaan, alsof deze vulkaan op zijn gemak een pijpje rookt.

En dan is het tijd om met een broodje uit te rusten en te genieten van het uitzicht op de Llaima en het diepblauwe Lago Conguillo beneden ons. Geniet met ons mee van dit magische uitzicht.