Zigzaggend door eindeloze okergeel gestoppelde heuvels, langs peilloos diepe rafelige ravijnen, leidt een gravelweg ons naar de besneeuwde toppen van de Domuyo vulkaan die, zo zegt men, is uitgedoofd. De ongenaakbare kale bergen op de achtergrond kleuren rood met een zweem groen in het warme licht van de namiddagzon. We passeren rotswanden en een maanlandschap waarbij het lijkt alsof reuzen hebben zitten knoeien met modderige klei. Dit afgelegen prachtige gebied vlakbij de grens met Chile is zo overweldigend groot dat onze Toyota daarin de afmeting krijgt van een torretje. Om dat nietige gevoel over te brengen kies ik dit keer voor foto’s in groot formaat. Bedenk dat tijdens de opname van het filmpje we enige paniek hebben moeten wegslikken toen we ineens het contact met de drone, ergens hoog boven zo’n scheur in de aarde verloren, en het beeld op zwart ging. Gelukkig kon Peter hem met veel kunst en vliegwerk toch veilig laten landen en vonden we hem heelhuids terug, waardoor we jullie nu van dit episch landschap kunnen laten meegenieten.