We zijn op de terugweg richting São Paulo en zullen de kust gaan verkennen. Het plan was om naar Ilha Bella te gaan maar heel São Paulo is na een lang vrij weekend terug op weg naar huis, waardoor er eindeloze files staan. Ilha Bella is een eiland waar welvarende Paulista’s in het weekeinde op hun jacht verblijven, met slechts één ongemak: het barst er van de muggen die zich dag en nacht op onbedekte lichaamsdelen storten en die immuun zijn voor het agressieve anti-muggen-spul met deet.

Ilha Bella beschikt zelfs met dit vliegend ongemak over een magische schoonheid, maar wij ontvluchten liever de verkeersdrukte en rijden Ubatuba binnen, dat in Tupi-taal ‘veel kano’s’ betekent. Intuïtief rijden we in de richting van de vuurtoren tot het pad smaller wordt en omkeren met een aanhanger achter de auto voor Daniel onmogelijk wordt. Hier wonen is echt een droom, ver weg van de drukte met aan de ene kant van het pad huizen aan een besloten zanderige baai waar grote tuinen met cashewbomen voor schaduw zorgen en de hoge golven van de oceaan surfers trekt. Aan de andere kant een groene heuvel waar tussen de jungle prachtige huizen met uitzicht op zee zijn gebouwd.

Na wat rondvragen worden we spontaan uitgenodigd door Arthur en Daniela die een mooi huis aan het bouwen zijn aan de oceaan, waar hun kinderen kunnen opgroeien. Dochter Michaela en haar springerige vriendinnetje Maria zijn stoere blije meiden die we niet snel zullen vergeten. We mogen in de achtertuin kamperen en worden wakker met het geluid van de golven. 

Helaas zijn ook de muggen van Ubatuba zeer actief en bloeddorstig. Ze zijn heel erg klein waardoor je pas na een uur of twee merkt dat je onder de rode bulten zit die nog heel erg lang hevig jeuken. Zelfs met het natuurlijke wondermiddel van Daniela kunnen we een bloedbad niet voorkomen. Aaaahhhhh en dan proberen niet te krabben! Onmogelijk!

Toch worden het fantastische dagen, we barbecuen met de hele familie, met vrienden van Arthur en Daniela, en ontmoeten landgenoot Frans die al ruim 30 jaar met Suzanne in Brazilië woont. Hij is natuurbeschermer met een neus voor stropers en heeft in de afgelopen 30 jaar veel met en voor de Indianen gewerkt. Wij hangen aan zijn lippen want hij kan niet alleen goed zingen maar is ook een geboren verhalenverteller. We zullen Frans en Suzanne zeker eens gaan bezoeken. En heel veel dank voor jullie gastvrijheid Arthur en Daniela, we komen graag nog eens terug.