We hebben op weg naar Ilha Grande een nachtje in Paraty gestaan en dat smaakte naar meer. Niet alleen vanwege de chef-koks die er zijn neergestreken maar ook omdat je 200 jaar teruggaat in de tijd, zodra je over de ketting stapt die het nieuwe Paraty met het oude deel van de stad verbindt.

Toen de Portugezen in de 16e eeuw Parity bereikten, was het gebied al een eeuw bewoond door de Guaianá indianen. Zij gaven de stad haar naam dat in Tupi taal ‘rivier vol vis’ betekent. Wij bivakkeren aan de rivier die door het stadje loopt, waar een visser met zijn werpnet voor ons een zilveren mullet (zeebarbeel) vangt, die nog lange tijd op het droge spartelt omdat geen van ons deze knoeperd de genadeklap durft te geven. 

De oorspronkelijke Indiaanse bevolking werd destijds waarschijnlijk gedwongen om te sjouwen met de grote ongelijke keien waarmee de smalle straten zijn aangelegd, waarover je nu gemakkelijk je enkels verzwikt als je verwonderd om je heen kijkt. De muren van de wit gepleisterde huizen met rode pannendaken en vrolijk gekleurde raamkozijnen en deuren, hebben ondanks ijverig onderhoud, na eeuwen van klamme vochtigheid een prachtig patina gekregen. De grotere koloniale panden zijn versierd met blauwe tegeltjes en hebben een krullerig smeedijzeren balkon.

Bij volle of nieuwe maan lopen de straten via gaten in de kades, als de zeespiegel stijgt en de rivier zijn water niet langer kan afvoeren, gedeeltelijk onder water. De winkeliers leggen dan smalle planken neer zodat voetgangers met droge voeten de straatjes over kunnen steken.

Toen in 1696 in de bergen van Minas Gerais de grootste goudmijn ooit werd ontdekt, werd Parity de exporthaven van waaruit het goud via Rio de Janeiro naar Portugal werd verscheept. Kort nadat de mijn werd ontdekt ontstond de Koninklijke Route tussen Ouro Preto en Paraty. Europeanen, waaronder onze landgenoten zorgden voor de aanvoer van Afrikaanse tot slaaf gemaakten en deze ongelukkigen hebben een pad dwars door de Atlantische jungle gekapt, dat nu gedeeltelijk weer is blootgelegd. Het goud, de mijnwerkers, proviand en hulpmiddelen werden zo met behulp van lastdieren over de bergketen aan- en afgevoerd.

Omdat de schepen met hun kostbare lading regelmatig werden aangevallen door piraten vanuit de baaien van bv. Ilha Grande, werd een kortere weg tussen de mijnen en Rio de Janeiro aangelegd, waardoor Rio floreerde en kon uitgroeien tot de miljoenenstad die het nu is. De oorspronkelijke route naar Paraty raakte in verval, werd opgeslokt door de jungle en de welvaart van het stadje nam verder af toen de goudader aan het eind van de 18e eeuw opdroogde. Het heeft tot 1970 geduurd voordat het stadje enigszins normaal bereikbaar werd over land. Door dat eeuwenlange isolement is Paraty zeldzaam mooi geconserveerd gebleven.

Er staan verschillende bijzondere barokke kerken, twee ervan zijn gebouwd voor en door vrijgemaakte slaven, nadat de Europeanen in 1815 waren verdreven. Die kerken zijn wat soberder maar vind ik zelf het allermooist. 

Paraty is een levendig stadje waar op het moment van onze komst de voorbereidingen voor een literair festival worden getroffen en sportievelingen deelnemen aan een triatlon. Wij zien in het weekeinde een heleboel houten boten met badgasten uitvaren naar de naburige eilandjes. 

‘s Avonds genieten we van een spontaan optreden van de lokale percussiegroep die steeds groter wordt als meer jonge inwoners een instrument oppakken en zich aansluiten. De ritmes, het plezier, de overgave waarmee wordt gedrumd, de danseressen met ratelende sambaballen die elkaar met gemak vinden in een synchrone dansbeweging. Top- entertainment op een trapveldje achter onze bivak!