Met niet minder dan 70 stranden en 16 eilandjes lukt het in Ubatuba vast en zeker om een rustig plekje vinden. 

Dat was ongetwijfeld ook wat de bevriende families Oliviera en Tia Silva dachten toen zij 100 jaar geleden samen op een van de eilandjes voor de kust van Ubatuba aan land gingen en besloten er te blijven. Ze waren misschien wat eenkennig of zeer op hun privacy gesteld en vermeden het kontakt  met de oorspronkelijke eilandbewoners.

De kinderen van beide families groeiden met elkaar op en zoals dat gaat op idyllische eilanden met een wel zeer beperkte vriendenkring werden zij natuurlijk verliefd op elkaar en werden na verloop van tijd de eerste kleinkinderen geboren. Nu na vijf generaties zijn bijna alle inwoners albino, omdat ofwel fam. Oliviera ofwel fam. Tia Silva het recessieve ‘albino- gen’ bij zich droeg dat verantwoordelijk is voor het gebrek aan pigment bij de 400 inwoners van het eiland. Slechts 8 eilanders zijn geen albino. Zo eindigde de idylle in een nachtmerrie want op een tropisch eiland in de Atlantische oceaan kun je als albino niet naar buiten als de zon schijnt en zijn oog- en huidziekten onvermijdelijk. Er is geen dokter op het eiland en de meesten kunnen de 10 reais  ( 2 euro ) voor de 7 uur durende bootreis naar Ubatuba om naar het ziekenhuis te gaan, niet betalen. 

De eilandbewoners leefden van de visserij. Zij visten na zonsondergang op garnalen die ook zo’n rose velletje hebben. Omdat de vangst zo weinig oplevert leven zij nu vooral van een uitkering. Dat is zeker geen vetpot als je je realiseert dat Elza Da Silva, het hoofd van de school, de best betaalde inwoner is, zij verdient slechts 100 reais per maand.

Wij bezoeken In Ubatuba het Nationaal beschermingsprogramma voor zeeschildpadden, beter bekend als TAMAR ( van tartaruga marinha , Portugees voor zeeschildpad). Maria en Guy Marcovaldis, beiden oceanografen, besloten 40 jaar geleden zich in te zetten voor deze zeedieren waarvan de grootste wel 1.80 lang kan worden en 700 kilo kan wegen. Bedenk eens hoe indrukwekkend het is als je zo’n gevaarte voor je snorkeltje ontmoet. Tot die tijd raakten heel veel zeeschildpadden die hun eieren op de stranden langs de Braziliaanse kust leggen, verstrikt in de netten van vissers. Er werd ook actief op ze gejaagd vanwege hun vlees. Hun vel veranderde in portemonneetjes en van de schelp werden brillen en juwelen gemaakt. Moeders die op het strand hun eieren leggen, zijn een gemakkelijke prooi en veel van de babies die na 50 dagen uit het ei komen, haalden de lange tocht naar zee niet. Maria en Guy wisten de regering te overtuigen dat zeeschildpadden levend veel meer waard zijn, zij creëren veel banen in het toerisme. Met financiële hulp van de overheid is een groeiend leger van meer dan 400 vrijwilligers ontstaan die op ruim 20 plekken langs de bijna 1000 kilometer lange kustlijn patrouilleren. En met succes, want in de afgelopen decennia zijn er duizenden volwassen zeeschildpadden gered en hebben ze 4 miljoen jonkies geholpen de zee te bereiken.  Als je bedenkt dat 1 op de 1000 babies het overleeft, zwemmen er nu toch heeeeel veel meer schildpadden in de oceaan

In het centrum zwemmen een aantal schildpadden die er zijn geboren en de zee nooit hebben gezien, in grote zwembaden rond. De oudste is inmiddels 37 jaar, een uit de kluiten gewassen hongerig exemplaar dat tijdens voedertijd regelmatig zijn hoofd boven water steekt in de hoop op een extra hapje kwal. 

In speciale binnenbaden waar het zonlicht getemperd wordt zwemmen gigantische bleekneuzen rond, want ook bij zeeschildpadden worden wel eens albino’s geboren. Het is een magisch gezicht om deze giganten voorbij te zien zwemmen en de reden waarom ik ter plekke besluit om komend jaar mijn duikangst te gaan bezweren. Met hulp van Daniël en Monica die beiden duikinstructeur zijn, gewend om neuroten met hoogtevrees de diepte in te helpen, gaat dat vast lukken.