Vanuit San Pedro de Atacama, een uit zijn voegen gegroeid toeristendorp middenin de Atacama woestijn, rijden we zo’n 80 kilometer noordwaarts door het Andesgebergte naar El Tatio, een enorm veld met omhoog spuitende heetwaterbronnen. De eerste kilometers gaan door een stenig gebied waar werkelijk alles grauw kleurt onder een dikke laag stof. We klimmen hoger en hoger tot in een wijds onwerkelijk. landschap de steile hellingen van hopelijk rustig slapende vulkanen aan de horizon.verschijnen.

We komen aan het eind van de middag bij El Tatio aan, en staan helemaal alleen op een enorme parkeerplaats. Er scharrelt een vos rondom de Toyota. We worden door een beheerder van het park gewaarschuwd voor zowel de vos als de meeuwen die zeer agressief  kunnen worden bij het zien van voedsel. Ook worden we verwezen naar een andere parkeerplek, naast een enorm wc- gebouw, want de grote parkeerplaats is bedoeld voor de vele toeristenbusjes die hier om 6 uur ‘s ochtends arriveren. 

De beschutting  van het gebouw wordt onze redding, want man oh man, wat wordt het die nacht weer koud. Het is nog pikkedonker als ik wakker word van stemmen rond de auto. Als ik het gordijntje optrek zie ik al een hoop mensen op de been en busjes rijden. Hoewel het niet meevalt om onder het warme dek vandaan te komen, de ijspegels hangen weer boven ons hoofd, sta ik binnen 10 minuten te blauwbekken in de rij bij het ticketburootje.

Maar dan mogen ook wij door de controlepost en rijden in de richting van een gigantisch veld vol stoom. We hebben ooit een geiser gezien in Argentinië, maar dit geiserveld met meer dan 80 actieve geisers en fumerolen is gigantisch, het is een van de grootste ter wereld. Het ligt op 4200 meter boven zeeniveau en overal bubbelen en borrelen loeiheet water, gassen en dampen naar boven. 

Hier in een gebied met veel vulkanische activiteit, welt op vele kilometers diepte magma uit de aarde omhoog. Door ondergrondse kieren en holtes komt grondwater in kontakt met het vulkanisch magma, het water verhit, stijgt op en komt in reservoirs terecht. En als de druk hoog genoeg is, wordt het met grote kracht omhoog gestuwd en spuit heet water en stoom de lucht in. 

Als je hier rondloopt tussen die bubbelende kraters lijkt de aardkorst zo dun als een krokant koekje waar je, als je even niet goed oplet, zo doorheen zakt. Nu heb ik inmiddels wel ijskoude voeten, maar deze poeltjes zijn toch iets te heet om in pootje te baden.

Het is een magisch gezicht als de zon langzaam opkomt achter de bergen en het veld met stoom belicht. Op sommige plaatsen zijn er erupties van ruim een meter hoog, op andere bubbelt het bescheiden in kleine kraterputjes. De hoogst waargenomen eruptie was ooit 6 meter hoog, dat kan per dag dus enorm verschillen. 

Het aardoppervlak ribbelt in giftig geel en oranje. We lopen tussen honderden andere toeristen maar dat maakt op dit grootse veld helemaal niets uit. Het is werkelijk indrukwekkend om hier te zien en te ruiken dat moeder aarde zich onder dit vulkanisch veld flink opwindt en op gezette tijden stoom uitblaast. 

Op de terugweg warmen we op met een kop koffie in de ochtendzon met zicht op de vulkanen en grazende vicuna’s.