Vanuit de Sahara besluiten we over te steken naar de kust, 750 km verderop. We hebben even genoeg zand gezien, frisse zeelucht is waar we nu naar verlangen. We rijden drie dagen over de weg van de 1000 kasbah’s langs kloven, grote en kleinere steden en de besneeuwde toppen van de Hoge Atlas. Een volgend keer gaan we toch proberen om de pas naar Marrakech over te steken. We hoorden dat de weg vaak sneeuwvrij wordt gemaakt, dus als het op dat moment niet sneeuwt of hard regent, is het waarschijnlijk goed te doen.

In een van de dorpen die we passeren blijkt de waterleiding te zijn geknapt. Er is een rivier ontstaan die voor ons te diep is om doorheen te rijden. Maar daar hebben de kinderen van het dorp wel iets op gevonden. Opgewonden leiden ze ons via smalle steegjes via een omweg langs de straat die onder water staat. De twee stoerste jongetjes springen aan weerskanten op de treeplanken en  loodsen ons zo door het dorp. Gelukkig heb ik nog wat snoepjes in een pot voor dit soort situaties. Als ik mijn raam open, lijkt ineens het hele dorp uitgelopen en steken heel veel  handjes omhoog. Het valt niet mee om tussen al die vasthoudende graaiende klauwtjes, de buit een beetje eerlijk te verdelen.

Tussen Agadir en Sidi Kaouki aan de kust, regent het. De voorspellingen beloven de komende dagen wisselend weer en over een week zal het echt flink kouder worden en meer gaan regenen. We besluiten de laatste mooie dagen in Sidi Kaouki te blijven, op ons favoriete plekje bovenop een kaap tussen twee stranden. We komen er verschillende oude bekenden tegen die ook allemaal noordwaarts zullen gaan. Terug naar huis.

We treffen het en krijgen nog een paar hele mooie heldere dagen. Mohammed brengt ons iedere dag een vers nog spartelend visje voor op de grill en zijn vrouw bakt voor ons brood. Hij maakt deze dagen echt het verschil, we worden maatjes. Iedere keer als hij vis en brood komt brengen probeer ik iets extra’s aan hem mee te geven, een plak chocola voor zijn vrouw, koekjes voor de kinderen, en dat wordt gewaardeerd.

Het is ramadan, de tijd waarin iedereen iets deelt met mensen die het minder hebben. We krijgen regelmatig bezoek, van oude baasjes zonder veel tanden die met een stokje iets in het zand voor ons schrijven, het is vast een spreuk om ons iets toe te wensen. Ik vind altijd nog wel wat lekkers in een van de kisten en zorg dat er altijd wat geld bijzit, want dat is wat ze het best kunnen gebruiken. Regelmatig wordt om kinderkleding gevraagd , maar laten we dat nu net niet in huis hebben. Iets om volgend jaar aan te denken.

Volgende winter komen we zeker nog eens terug. Er zijn nog zoveel dingen die we niet hebben gezien. Wat een prachtig land is Marokko en wat een ongelooflijk lieve mensen hebben wij ontmoet. In deze onzekere en verontrustende tijden is schoonheid een troost en voelt de zachtheid  en de vriendelijkheid van de mensen uit Marokko als een warm bad.

Als je dit bericht leest zijn we op weg naar huis. We hebben nog heel veel kilometers voor de boeg maar het motortje snort lekker en wij verheugen ons op weerzien met vrienden en familie.