Na een wat hectische start zijn we volledig in de ban geraakt van dit zwartgeblakerde eiland met zijn witte dorpen. Het verdrietige nieuws van de plotselinge dood van een dierbare vriendin reisde vanuit Spanje met ons mee en zette ons, na aankomst op het eiland, al snel weer op het vliegtuig terug naar Nederland. Het was onwerkelijk om na het afscheid van Betty weer op Lanzarote te landen maar samen met Ilse, Willem, Ruud en Nicolette hebben we het nieuwe jaar toch feestelijk verwelkomd.

We starten het jaar met een gezamenlijke nieuwjaarsduik bij Playa Blanca. Daarna volgen gezellige dagen, overdag maken we lange wandelingen en ’s avonds treffen we elkaar in een van de fijne restaurantjes met uitzicht op de baai van El Golfo of leggen we zelf dorade op de grill. We proeven onze eerste pulpo a la plancha, vele glaasjes Bermejo en de likeur van het eiland die na afloop van de maaltijd steevast op tafel wordt gezet. Samen met Ruud en Nicolette eindigen we de dag met een avond boerenbridge in de Kar.

De eerste wandeling is direct een topper. We gaan vanuit het dorp Uga omhoog, dwars door de Geriavallei, het deel van de wijnstreek van Lanzarote, waar Malvasiawijn wordt verbouwd. Het is een betoverend mooi landschap met tegen de bergwanden duizenden half-maans stenen muurtjes gestapeld om grote ronde kuilen in fijn lava-as, waarin steeds een enkele wijnstok wordt beschermd tegen de uitdrogende wind. Zover als ik kan kijken zie ik identieke zwarte kuilen en muurtjes in bijna perfecte symmetrie. Het is al ongelooflijk hoe mensen in dit barre woestijnlandschap in staat zijn geweest om ook maar iets te laten groeien, en om dan met zo veel oog voor schoonheid prachtige wijnen te maken is ware kunst. We blijven klimmen tot we een fantastisch uitzicht hebben over de wijnstokken met daarachter de vulkanen van het nationaal park Timanfaya. Onderweg zien we onder een steen een nest rode kevers die allemaal een prachtig Afrikaans masker op hun rug dragen. Het zijn vuurwantsen, echte zonaanbidders, die geen vlieg kwaad te doen. Wist je dat de paring van de  vuurwants van enkele uren tot wel 7 dagen kan duren?

Ook maken we een mooie wandeling vanuit Femes op smalle paadjes over bergruggen, door drie verschillende kloven met droge rivierbeddingen in tinten zalmroze en roest- bruin. We beginnen bij een geiten- schuur en zullen deze gezellige grazers later op de flanken van de heuvels weer tegenkomen, waar trouwens bar weinig te grazen is. Normaliter kleuren de dalen limoen- tot goudgroen als gevolg van een grassoort dat zelfs op deze vulkanische grond wil groeien, maar nu ziet het er allemaal nog erg droog uit. Arme geiten.

Als onze vrienden weer naar huis gaan voelen we ons even verweesd en moeten opnieuw onze draai vinden. Het is tijd om de lever wat rust te gunnen en het eiland verder te gaan verkennen. We verlaten ons favoriete plekje aan de baai van El Golfo en gaan het Nationale Park Timanfaya bezoeken.