Net als de andere Canarische eilanden heeft El Hierro een vulkanische oorsprong en dat zie je eigenlijk overal op het eiland terug. El Hierro ontstond 3 miljoen jaar geleden en is eigenlijk een 1500 meter hoge kraterrand die boven de oceaan uittorent. Onder water gaat het vulkaanmassief tot 3000 meter diep. Op verschillende plaatsen langs de hellingen van het massief kwam het in de loop van de tijd tot nieuwe uitbarstingen. De laatste keer breidde het eiland zich waarschijnlijk aan de westkant uit met de lavavlakte van Arco de la Tosca, maar dat was alweer ruim 300 jaar geleden.

Wij rijden via het kleinste maar duurste hotelletje op El Hierro aan de Noordkust helemaal naar het westen, naar Punta La Desea. Het is zo’n plaats waar wij erg van houden, desolaat met een beetje het einde van de wereld gevoel. Het weer doet precies wat je bij zo’n desolate plaats verwacht. Wolken trekken samen en ontnemen ons al gauw het zicht op de kustlijn in de verte en de enorme berg met lavagravel naast ons. Maar als het tijd is voor de zonsondergang breekt de lucht open en vlamt de hemel rood, geel en oranje. De volgende dag is het weer zwaar bewolkt en besluiten we het een dag uit te zitten. Als de ochtend daarop helder begint, staan we in de startblokken, we gaan eerst de kustlijn bewandelen en zullen daarna, op advies van een medereiziger, de steile weg omhoog nemen om in de buurt van de vuurtoren op zoek te gaan naar lavatunnels.

De wandeling langs de hevig geërodeerde kustlijn is prachtig. De grillige lavakust lijkt de ene keer op een kathedraal met orgelpijpen, een andere keer op een fort met triomfbogen. Onophoudelijk knallen de golven tegen de rotsen en creërt dit natuurgeweld landschapskunst waar geen beeldhouwer aan kan tippen.