El Hierro is het kleinste en meest moeilijk te bereiken Canarische eiland, alleen met Tenerife is er een bootverbinding en die duurt 2,5 uur. Het eilandje, ongeveer zo groot als Texel , heeft eigenlijk geen echte stranden, en krijgt daarom geen massa’s toeristen op bezoek. Heerlijk. De weldadige rust is direct voelbaar en het contrast met Tenerife is dan ook groot. De weg vanuit de haven stijgt direct al flink, eerst langs de hoofdstad Valverde, dan verder naar het Noorden. Daar laten we ons slingerend afzakken tot aan de kust bij Pozo de las Calcosas.

Hoewel El Hierro geen stranden heeft kun je er toch in zee zwemmen. Via steigers en trappetjes laten de bewoners zich  voor een verfrissende duik tussen de rotsen in zee zakken. Avontuurlijker zijn de pozo’s, natuurlijke zwembaden die op verschillende plaatsen aan de noordkust door erosie in het lavagesteente zijn ontstaan en die met laagwater tevoorschijn komen. Zwemmen kun je er alleen als de zee rustig is, maar dan dobber je ook in een indrukwekkende badkuip, met water dat voortdurend door overslaande golven wordt ververst.

De Pozo de las Calcosas ligt in een baai beschermd door hoge kliffen. Als we het pad afdalen zien we een wirwar van verlaten hutjes met muren van  gestapelde vulkanische stenen en de resten van strodaken. Hier hadden vissers vroeger hun zomerverblijf maar door de kracht van de golven overstroomde het gehuchtje regelmatig en werden de huisjes onbewoonbaar. De door Ruben Armiche uit gerecycled materiaal gecreëerde Romeinse God Neptunus, de heerser van de golven die rotsen kon laten splijten, is een eerbetoon aan de kracht van de natuur en een waarschuwing voor degenen die zich hier weer willen vestigen. Sommige huisjes worden namelijk weer gerestaureerd, heel begrijpelijk want omgeven door de vele opknappertjes met hun verveloze deuren en ingestorte daken, en met de wilde bloemen die er tussen de stenen opkomen, is het gehucht  inderdaad woest aantrekkelijk.