Blog

Lago Azul, zooo blauw, zooo blauw.

Tussen El Chalten en El Calafate loopt een weg die ons lokt. De weg volgt lange tijd het enorme Viedma-meer waarin we, op weg naar El Chalten al enorme blauwe ijsklonten zagen drijven. De gravelweg leidt uiteindelijk na ruim 70 kilometer hobbelen naar een estancia waar je voor ruim 200 dollar per nacht kunt overnachten. Dat gaan wij niet doen, wij hebben immers zelf ons sterrenhotelletje op wielen, maar de ligging van de estancia moet ongelooflijk mooi zijn, dus waarom niet even langsrijden?

Het meer heeft in de namiddag een kleur die doet denken aan een pistachesorbet met een scheutje bosbessensap. De zachtpaarse streep aan de horizon trekt je blik steeds weer over die enorme lichtgroene plas water die zachtjes kabbelt tegen een oever van kleine keitjes. Het enige hier wat op leven duidt zijn de tot op het bot afgeknabbelde resten van een guanaco, een teken van de aanwezigheid van condors of poema’s, ik gok en hoop op de eerste.

We overnachten aan de rand van het meer en we worden wakker met prachtige wolkenluchten en weinig wind. De weg is fantastisch, in de verte zien we nu niet alleen een andere kant van Fitz-Roy en Torre maar ook een deel van het enorme ijsveld met zijn gletsjers daarachter opdoemen. Het panorama is zo groots en indrukwekkend,  het reikt ver voorbij de lens van mijn camera.

De weg meandert weg van het meer en dan rijden we door een groene vallei. In de verte zien we een flinke plas met heel veel watervogels; flamingo’s, zwartkopzwanen en een soort ganzen die met zijn allen opvliegen, figuren draaien in een enorme zwart-witte zwerm om dan verderop weer te landen. De ganzen zijn hyperalert, net als de flamingo’s die, als ze de drone in de verte horen zoemen, met zijn allen de lucht ingaan

We sturen de drone daarna nog eens de lucht in zodat jullie een stukje met ons kunnen meerijden en kunnen ervaren hoe groots en uitgestrekt het gebied is en hoe bijzonder het uitzicht.

Het gebied wordt droger en in de lucht zien we een paar donkere wolken verschijnen. Maar dan zijn we bijna aan het einde van de weg, een beschutte vallei waarin  guanaco’s ons verwelkomen en een verstild bergmeertje mij met camera de auto uitjaagt. Peter ontdekt dat er een schokbreker is afgebroken, geen ramp omdat we ook luchtvering hebben, maar reden genoeg om later door te rijden naar El Calafate, op zoek naar een lasser.

De estancia ligt beschut achter rijen verwaaide populieren aan de uitlopers van het meer met op de achtergrond een indrukwekkende rij besneeuwde bergtoppen.  De oevers van het meer zijn hier bezaaid met drijfhout. Estancia Helsingfors blijkt deel uit te maken van de middelste sectie van natuurpark Los Glaciares. De jonge ranger is blij dat hij ons ziet en vertelt dat hij maar weinig bezoekers krijgt, vorige maand waren het er 20. En dan te bedenken dat buurdorp El Chalten in de zomermaanden waarschijnlijk duizenden toeristen ziet komen en gaan. 

We mogen kamperen op het parkeerveldje voor zijn kantoor annex woonhuis en krijgen de tip om vooral El Laguna Azul te gaan bezoeken. Het blijkt een prachtige wandeling  over groene heuvels en door dalen, langs een waterval die de rivier  El Condor voedt met in de laatste kilometers een klimmetje van ongeveer 600 meter.  Dat laatste stuk is een gemeen kuitenbijtertje maar dan opent het pad zich op een hoogvlakte  en zien we de gletsjer al naderen. 

De eerste blik op El Laguna Azul is werkelijk overweldigend, de kleur van het meer is een onwaarschijnlijke kleur turquoise, zo ongelooflijk prachtig blauw heb ik nooit eerder een bergmeer gezien. We zien  naast een  lawinestroom van keien een rotswand waarin condors nestelen naast een ijsblauwe gletsjer.  De sneeuw en ijslagen zijn enorm en hebben flinke scheuren, waardoor je denkt dat er ieder moment een flink brok ijs kan afbreken. Om het meer ligt een “dijk” van grote keien, die zich opent waar het meer overstroomt in Rio El Condor. Die naam is goed gekozen want in de lucht cirkelt een groep condors die af en toe hun nest in de rotswand opzoeken.

We kunnen tot vlakbij deze opening afdalen en zien hoe onder de gletsjer watergeulen ontstaan die het meer voeden met smeltwater en sediment . Deze gruisdeeltjes  in het diepe meer  breken het licht waardoor die prachtige azuurblauwe kleur ontstaat. Het meer overstroomt en een rivier wordt geboren. Het is zo overweldigend mooi dat we ons maar met moeite los kunnen maken van dit natuurwonder. 

TRANSLATE