We zijn op weg naar Estancia El Condor bij het Lago San Martin. De weg in de vallei er naartoe is zelfs voor Patagonische begrippen buiten proporties zo groots. Het is een soort grand canyon maar dan zo wijds dat een reus er met gemak overdwars in kan gaan liggen. We hebben het gevoel een speldenprik te zijn in dit overweldigende lege landschap.

De bergruggen die hier omhoog zijn geduwd slingeren zich als een soepele draak door het landschap. Het hele gebied dat verder slechts bezaaid is met pollen gras en af en toe een stekelige struik kleurt in de namiddagzon in een prachtige kaneel- kleur.

Je verkijkt je gemakkelijk op de afstanden, de enorme rots die in deze vlakte een soort houvast biedt, komt ook na uren rijden maar niet dichterbij. Uiteindelijk als we het meer naderen , wordt het landschap vriendelijker, de begroeiing verandert in kruidige struiken en bloeiende pollen en we passeren nu regelmatiger een estancia verscholen achter een rij populieren.

Rijd je een stukje met ons mee?

Als we rond 6 uur arriveren bij Estancia El Condor worden we vriendelijk ontvangen door een goedlachse dame die ons verteld dat “el jefe” over een uurtje wordt verwacht, hij is met een groep gasten op pad geweest naar berghut  “la nana”.

De Estancia is volgeboekt met grote gezellige Argentijnse families die, zo vermoed ik, hier al jaren vakantie komen vieren. Ook treffen we tot onze verbazing twee landgenoten Diederik en Cissy met wie we de volgende dag een paardrijtocht maken.

Heimen, el jefe, vindt het prima als we verderop een plekje zoeken op het veld en wijst ons een barak met toiletten waar we gebruik van mogen maken. De sfeer  in de Estancia is heel ongedwongen, een haardvuur brandt, lange eettafels, er wordt heerlijk gekookt met groenten uit eigen tuin, overal luie stoelen en banken waar je in kunt ploffen, spelletjes en een kast vol prachtige fotoboeken. 

Heimen vertelt ons de geschiedenis van Jimmy Redboone, een voortvluchtige Engelse jongen die zich hier , honderd jaar geleden,  schuil hield voor de Chileense en de Argentijnse politie.  De groep heeft  zojuist met hem de resten van Jimmy’s oude huis  verderop in de vallei  bezocht, en heeft in berghut “ la nana” overnacht.

Wij krijgen twee dagen later toestemming om zelf naar het huis van Jimmy te gaan, omdat het ons met de Toyota wel lukt om het lange stenige pad te volgen en de verschillende riviertjes over te steken. 

Ben je benieuwd waar Jimmy zich verstopte?

Het worden fantastische dagen, we voelen ons zo thuis bij deze supergastvrije families dat het moeilijk is om afscheid te nemen. Felipe Aguirre Saravia, een jongen die met een prachtige stem Argentijnse folkloreliederen zingt, deelt zijn muziek met ons, waardoor jullie er ook van kunnen genieten. De muziek die onder de filmpjes is gezet kregen we van hem. We spreken af hem in april in Buenos Aires op te zoeken om een optreden van hem mee te maken.