Na 3 dagen onze spieren te hebben opgewarmd met dagwandelingen, is er beter weer op komst: droog weer, minder dikke bewolking, minder wind en af en toe een zonnetje. Dus tijd om onze rugzakken in te pakken voor een 3 daagse trektocht langs de beroemde bergen Fitz-Roy  (3405 meter hoog) en Cerro Torre (3102 meter hoog). Ijstijden slepen de bergen in dit gebied tot spitse naalden die je (van Fitz-Roy) bij helder weer vanuit  El Chalten kunt zien.

in het zuidelijk deel van dit enorme gebied, Los Glaciares, ligt ook nog een enorme ijskap van 2600 km2 , waar gletsjers afdalen tot in grote meren. Vorig jaar maakten we vanuit Calafate een boottocht langs de Upsala- Moreno- en Spegazzini gletsjers. Wil je weten hoe dat eruit zag?

Vanuit El Chalten klimmen we omhoog en hebben al vrij snel uitzicht op de noordelijke vallei met uitlopers van de Rio Blanco waar we de dagen ervoor nog kampeerden. We wennen vrij snel aan de vracht op onze rug en voelen ons ( nu nog) fit.  Na een uur of twee komen we aan bij Lago Capri, een prima lunchplek.

Het pad blijft klimmen en dalen door een bos en regelmatig krijgen we een veelbelovend uitzicht op de Fitz-Roy. We verlaten het bos, het wordt opener, de pieken van Fitz-Roy zijn steeds vaker zichtbaar, de bewolking trekt op.

Na nog zo'n twee uur wandelen bereiken we camping Poincenot, van waaruit we verder kunnen klimmen naar het bergmeer Laguna de los Tres. Maar eerst zetten we de tent op zodat we onze zware rugzakken achter kunnen laten.  Pfff, dat voelt fijn. Het is nog vroeg in de middag dus we nemen een uurtje rust.

Het is weliswaar bewolkt maar er staat geen zuchtje wind dus we besluiten toch te gaan klimmen. Het gaat zeker een uur lang  500 meter steil omhoog over grote en kleinere rotsblokken, het laatste deel is gravel. Eenmaal boven is het uitzicht geweldig. De scherpe pieken van Fitz-Roy torenen boven een kraakhelder meer.

Als we een poos zitten te genieten van de reflexie van de besneeuwde toppen in het spiegelgladde meer, verschijnt er een condor boven de pieken. Hij daalt boven het meer, komt recht op ons af en zweeft ongever vijf meter boven ons voor hij weer opstijgt. We zien zijn kop zoekend heen en weer gaan, zijn ogen turen, de veren op zijn nek zijn prachtig en de enorme spanwijdte van zijn vleugels is indrukwekkend. Het duurt misschien een halve minuut voor hij weer uit het zicht is verdwenen, maar dat moment dat hij boven ons zweeft zullen we niet snel vergeten.

We klimmen nog iets omhoog naar Lago Sucia, een azuurblauw meer.

Ahhh, we hebben heerlijk geslapen in ons tentje ondanks een stevige wind. Als we de volgende morgen de tent openritsen is de wind gaan liggen en ziet het weer er prima uit, bewolkt met stukken blauw in de lucht. We zullen vandaag wandelen van camping Poincenot  door een dal via bos en meren naar camping Agostini. Hoewel dat misschien maar een uur of 4 lopen is, voelt alles vandaag zwaar. Ik begin te voelen dat we, samen met de dagwandelingen ervoor, al heel wat kilometers in de benen hebben. We nemen dus iets vaker pauze en ik ben blij als uiteindelijk de camping in zicht is.

Als de tent weer is opgezet en we twee uurtjes hebben geslapen, we zijn binnen een tel onder zeil, nemen we een kijkje bij Lago Torre. Het weer is sombertjes met in de lucht een donkere wolk , ik ben blij dat we besluiten pas de volgende dag naar het uitzichtpunt Mirador Maestri te klimmen. Genoeg gelopen voor vandaag. We eten het restje pasta op en duiken vroeg onze slaapzak in.

Als we wakker worden is het een prachtige dag, blauwe lucht, slechts dunne wolkslierten in de lucht. Ik voel me na een lange nacht slapen weer als herboren. In Lago Torre drijven flinke ijsbrokken, hoe ze hier zo ver weg van de gletsjers terecht komen is nog een raadsel. Langs het meer klauteren we omhoog de kam van de moreneberg op. Ik zie vroege vogels , slechts in een t shirtje gekleed terugkeren van het uitkijkpunt een uur klimmen verderop. Op de kam van de bergwand waai je echter uit je hemd en moet je je pet goed vasthouden.

Cerro Torre werd lange tijd beschouwd als de moeilijkste berg op aarde om te beklimmen. Misschien juist daarom had deze berg zo'n magische aantrekkingskracht op de bergbeklimmerselite uit Italie. Hoewel in 1958 een eerdere poging mislukte, keerde Cesare Maestri, "de spin van de Dolomieten", een jaar later  terug naar de Cerro Torre. Hij nam de Oost Tiroler Toni Egger mee, de beste ijsklimmer van de jaren 50. Samen beklommen ze, naar eigen zeggen , de berg via de noordwand. Egger kwam in de afdaling door een ijslawine om het leven. Zijn lichaam werd nooit teruggevonden, en met hem ook de camera, met het bewijs dat ze de top bereikt hadden. Omdat daarna alle pogingen om de noordwand te beklimmen op niets uitliepen, twijfelde men aan Maestri's verhaal. Maestri was hierdoor zo getergd dat hij afstand deed van zijn ethiek van het vrijklimmen. Artificieel klimmen werd de trend. In 1970 kwam hij nogmaals terug naar Cerro Torre, dit keer met Alimonta en Claus. Met een boor, aangedreven door een compressor, boorde hij gat na gat voor boorhaken, en zo baande hij zich een weg via de  oostgraat naar boven. Hij kwam tot 15 meter onder de top, waar hij moest omkeren bij de beruchte ijspaddestoel. Waarschijnlijk mistte hij toen een goede ijsklimmer als Egger.

Pas in 1974 werd de top voor de tweede keer (en volgens anderen voor de eerste keer) echt beklommen en wel vanaf de Patagonische ijskap via de westwand, door een Italiaanse expeditie met Monti, Ferrari, Chiappa en Negri. Er zijn later nog wel pogingen gedaan om de originele  Maestri-route uit 1959 te herhalen. Daarbij troffen de klimmers in het onderste gedeelte haken aan die daar door Maestri waren achtergelaten. Boven een bepaald punt werd echter geen enkel beklimmingsspoor gevonden.....

In 1979 werd de compressorroute van Maestri herhaald en beklommen de Amerikanen Bridgewell en Brewer ook de ijspaddestoel van de top. De compressor van Maestri hangt nog altijd in deze route en deze compressorroute is tegenwoordig de "normaalroute" . In 1985 klom de Zwitser Pedrini in zijn eentje via deze route naar die top.

Schrei aus Stein is de titel van Werner herzog's film over de beklimming van de Cerro Torre, met in de hoofdrol een zonderlinge figuur die Toni Egger moet voorstellen. Hoewel ik al hoogtevrees heb in een klimrek lijkt deze film me echt de moeite waard.

Met dank aan Henk Filippo, die deze geschiedenis bewerkte  uit Grenzeloos verlangen, van Mark van Hattem en Robert Eckhardt.

Op de terugweg naar El Chalten begint de zon uitbundig te stralen en als we omkijken zien we de Cerro Torre in volle glorie. Nog 9 kilometer naar het dorp, een prachtige tocht. Tijdens de laatste kilometers krijg ik visioenen van een douche, koud desnoods, en een kop koffie, mmmmmm. We voelen ons zo voldaan als we vanuit een stoeltje  kijken naar de wapperende uitrusting aan de waslijn, met op de achtergrond de Fitz-Roy. We hebben super geboft met het weer, de volgende dag is het guur, zijn de pieken onzichtbaar en waait het knetterhard.