In een stad als la Plata is het niet gemakkelijk om een bivak op te zetten, dus rijden we richting  Punta Laura, daar waar de bruine rivier die ook la Plata heet, zich verbreedt en overgaat in de zee. We passeren eerst de goudkust van de welgestelde bewoners van de stad, een park vol zomervilla’s achter hekken. Langs de kust keurig geschoren sappig groene grasvelden vol betonnen picknicktafels voor de onvermijdelijke parilla ofwel de barbecue. Nu nog leeg zonder toeristen ziet zo’n barbecueveld er uit als een begraafplaats met rijen identieke gedenkstenen voor gevallen soldaten, straks met al die barbecuende families zal het er waarschijnlijk uitzien als een rokend slagveld.

We gaan naar het uiterste puntje, het verst weg van de stad, op zoek naar de plek waar wij een voorliefde voor hebben: de vrijplaats voor creatievelingen, idealisten of vrijbuiters met een krap budget. Hier vinden we een strook langs de kust waar ieder met een stukje gras heeft gedacht, ik maak er een camping van. Dat ziet er dus uit als een lint van in elkaar geknutselde “kantoortjes” waar de familie in woont en werkt met een rommelig lapje grond voor het campinggebeuren. Een enkeling heeft een kiosk, een klein winkeltje meestal met bier en vettige lekkernijen.

Wij staan aan de rand van het water, en afgezien van een roedel honden op zoek naar iets eetbaars, laat iedereen ons met rust. De enige activiteit ’s ochtends is de komst van een auto met op de voorkap een blerende megafoon. Een ingesproken bandje verkondigt op monotone toon in rap spaans omslachtig steeds weer dezelfde reclameboodschap. De auto rijdt stapvoets langs de lange strook lege campings. Na minstens 30 keer het bandje te hebben gehoord vermoed ik dat het om krokante koekjes gaat.