Grote delen van de Patagonische Andes zijn bedekt met uitgestrekte gletsjers, een laatste restje uit de ijstijd. Wij zijn aan de oostkant waar het ijs grote bekkens uit de vlakten sleep en morene, grote wallen van rotsblokken en gravel, achterliet. in Puerto Tranquilo waar we een trekking boeken naar een goed bereikbare gletsjer die deel uitmaakt van de Campo de Hielo de San Valentin (genoemd naar de hoogste berg van Patagonie van meer dan 4000 meter).

De gletsjer ligt nogal afgelegen, we rijden eerst twee uur door de ‘Vallei van de ontdekkingsreizigers’, waar we een dag eerder zelf al op onderzoek zijn uitgegaan. Daarna twee uur wandelen, eerst door regenwoud en vervolgens klauteren we een hele poos over enorme rotsblokken, waarbij het de kunst is om zonder veel te aarzelen als een berggeit van de ene rots naar de andere te springen. Daarna gaat de helm op, binden we een soort ouderwetse rolschaatsen maar dan met scherpe punten onder onze bergschoenen en een paar gamaschen om onze broekspijpen die ons droog moeten houden. We oefenen nog even hoe we steil naar beneden en weer omhoog op het ijs kunnen krabbelen en dan zijn we klaar voor dit ijselijk avontuur.

Voor ons strekt zich een enorm ijsveld uit met in de verte de besneeuwde en begletsjerde berg San Valentin. We zijn na het klauteren een melkbruin gletsjermeer gepasseerd. Waarom melkbruin? Onder een gletsjer worden stenen geslepen tot kiezels en dat mengt zich met zand tot een gladde blubberige massa die de gletsjer helpt “glijden”, wat uiteindelijk terechtkomt in zo’n koffie-met melk- meertje.

Een aantal groepen toeristen gaan als een rij pinguins achter elkaar aan over het ijs. Het ijsveld is onmetelijk groot. Het ijs ligt in grote ribbelige lagen over elkaar heen, ziet er soms een beetje uit als geflambeerd eiwit of vormt lage sneeuwwitte bergen waarbij wij over de smalle kammen krabbelen. Naast me zie ik een enorm peiloos diep spiraalvormig gat , waarin ik, als ik nu uit zou glijden, zou verdwijnen via een ijskoud blauw putje onder het ijs. Beter niet te lang naar beneden kijken.

Ook stappen we over enorme scheuren, gevuld met azuurblauw ijswater waarin kleine bubbels naar de oppervlakte komen. De zon verschijnt tussen het wolkendek en direct is de warmte via de reflexie op het ijs goed voelbaar en kleuren grotten van ijs in onwaarschijnlijke tinten blauw. Op pad gaan met een grotere groep mensen betekent helaas ook dat we lange tijd moeten wachten tot eindeloos veel selfies zijn genomen.

Het is een gek idee dat Nederland op het noordelijk halfrond op een vergelijkbare breedtegraad ligt als dit veld met ijs. De gletsjers hier worden gevoed door grote hoeveelheden sneeuw die de westenwinden het hele jaar door over de bergen uitstorten. Het is vooral het continue bewolkte weer waardoor sneeuw en ijs niet zo snel smelten. Als gevolg van de stijgende temperatuur en grotere droogte door de klimaatverandering gaat het nu echter verontrustend veel sneller. Dat is natuurlijk oud nieuws maar als je er zo met je neus bovenop staat besef je pas goed wat een enorm effect dat zal hebben op het waterpeil in de rest van de wereld.