Vuurland is het enige land op deze (zuidelijke) breedtegraad waardoor veel grote zeezoogdieren hier aanspoelen.  De  Amerikaanse biologe Nathalie Goodall kwam in de jaren 50 naar Vuurland en is er nooit meer weggegaan. Zij trouwde met de beheerder van de oudste estancia Haberton en is begonnen met het jutten van alles wat zo'n beetje aanspoelde aan de  kust van Vuurland. Dat waren niet alleen vogels, pinguins, zeeleeuwen en zeehonden, maar ook veel walvissen, dolfijnen, bruinvissen en orca's.  In de loop van de jaren werd dat een enorme verzameling skeletten die ze schoonmaakte en bestudeerde in haar laboratorium en tentoonstelde in een fantastisch museum.

Nathalie is een aantal jaar geleden overleden maar haar werk wordt nog steeds voortgezet. Studenten biologie en dierenartsen in opleiding komen hier minimaal een maand werken in het laboratorium en het museum. Nog altijd gaan ze twee keer per maand op jutters-expeditie en meestal vinden ze wel een aantal aangespoelde dieren. Een van de taken van de studenten is het schoonmaken van deze skeletten, een vies klusje dat met heel veel precisie en geduld moet worden gedaan. We worden uitgenodigd om een kijkje te nemen in het knekelhuis waar ze op dat moment aan het werk zijn. 

De stank van rottend vlees ruik je al van verre. Buiten staan enorme kaken van walvissen en een grote bak met heet water waar de skeletten een poos ingaan, zodat ze daarna iets gemakkelijker kunnen worden schoongemaakt. Heet water is eigenlijk het enige wat ze daarvoor gebruiken en dan begint het monnikenwerk waarbij je met een mesje voorzichtig alle onderdelen, de wervels, de ribben etc los moet snijden om daarna zorgvuldig alle vleesresten te verwijderen. Met een werveltje ben je al gauw een hele dag bezig. De schone delen worden zorgvuldig gelabeld, bestudeerd en uiteindelijk eindigen de dieren in een kartonnen doos in het laboratorium.

Het knekelhuis is fantastisch, er staan schedels van orca's met scherpe tanden, baleinen en baarden van walvissen en nog veel meer. De meiden vertellen enthousiast over hun werk en een van hen geeft een uitgebreide rondleiding. Uiteindelijk opent ze voor ons de schatkist; een hele grote  houten kist met daarin heeeeel veel verse dolfijnschedels. Dat is even slikken.