Vuurland. We arriveren met miezerig weer en direct is invoelbaar hoe leeg, hard en genadeloos dit eiland kan zijn. Vlak, eindeloos niets zover als je kunt kijken, zonder enige beschutting tegen de wind die zomaar op kan steken. En nu in maart is het nog (na)zomer, nog lang geen winter wanneer alles verdwijnt in een dikke laag sneeuw en de bewoners op de afgelegen estancia's totaal geisoleerd raken. Maar ook in de nazomer kun je de eenzaamheid proeven die je hier kan overvallen als een dik wolkendek het licht onvriendelijk maakt en een groep vuilgrijze schapen het enige is wat je tegenkomt gedurende een dik uur rijden.
Maar Vuurland heeft haar eigen schoonheid, eentje die je de adem kan benemen. We wandelen langs het Beagle-kanaal in nationaal park Tierra del Fuego en we hebben ongelooflijk geluk. Na miezerige dagen en een nacht met vorst aan de grond, krijgen we een kraakheldere dag met in de ongelooflijk blauwe lucht een stralende zon, een dag zonder een zuchtje wind. Dit gebied is zo puur, de bergen op de achtergrond, het water zachtjes kabbelend en kristalhelder en een oorspronkelijk bos dat er oergezond uitziet. Ik ruik een zilte zeelucht, er groeit oudemansbaard in de bomen, een mos dat alleen groeit op plaatsen waar de lucht heel schoon is. Een plek waarvan je denkt zo moet het zijn geweest op aarde, voordat de mens zich ermee ging bemoeien. Aalscholvers vliegen op en klapwieken dicht tegen de waterrand aan, het geluid draagt ver en je wilt dat het altijd zo kan zijn, deze stilte, deze schoonheid.
Natuurlijk ik weet heel goed dat het niet zo kan zijn en dat we de grijze dagen nodig hebben om dagen als deze zo te waarderen. Maar zolang als het duurt, geniet dan even met me mee.
