Toen vrachtwagens nog niet bestonden, en de DHL pakketdienst nog zeker 200 jaar op zich liet wachten, waren er in Brazilië al Tropeiros, mannen die met behulp van paarden of muilezels goederen over lange afstanden vanuit het binnenland naar andere regio’s transporteerden. Deze reizende handelaren waren actief vanaf de 17e eeuw tot ongeveer het einde van de 19e eeuw. De handelsroutes van de Tropeiros, Tropas genoemd, waren essentieel om mineralen, vee en landbouwproducten van het binnenland naar de kust te brengen. 

In de koloniale tijd speelden zij een essentiële rol bij het vervoer van goud en diamanten over de Estrada Real. Zij gebruikten bij deze lange afstands transporten  een karavaan van muilezels om de kostbare lading over de moeilijk begaanbare wegen te vervoeren. Muilezels zijn goed aangepast aan het ruige terrein en kunnen grote hoeveelheden goederen dragen. Als de lading te groot was voor de hoeveelheid muilezels, moesten tot slaaf gemaakten zware lasten waaronder zakken met goud en diamanten dragen, een extreem zware taak. Ook gingen er gidsen mee die vertrouwd waren met de lokale omstandigheden om de karavaan door obstakels te loodsen.

Natuurlijk trok zo’n kostbare lading bandieten en rovers aan. Om de veiligheid van het transport enigszins te waarborgen waren er op strategische punten langs de weg controleposten bemand door soldaten en beambten die toezicht hielden op de mensen en de goederen die van de Koninklijke Weg gebruik maakten.

Daarnaast  werden er tolheffingen geïnd op bepaalde delen van de Estrada Real, het aanleggen van deze infrastructuur moest natuurlijk wel gefinancierd worden. Ook konden de autoriteiten zo beter overzicht houden op wat er over de weg werd vervoerd. De Portugese Kroon eiste eenvijfde van de diamanten en het goud dat werd gemijnd.

Een Tropeiro moest sterk zijn en goed kunnen vechten om niet alleen de lading maar ook zichzelf te kunnen beschermen tegen aanvallen van bandieten en wilde dieren. Bewust van de gevaren droegen de mannen wapens, zoals dolken en messen en soms vuurwapens als musketten om avonturiers en rovers met goudkoorts af te schrikken. 

Vanwege het hoge risico dat zij liepen en hun essentiële rol bij het vervoer van de kostbaarheden, werden Tropeiros door de mijnbazen goed betaald in geld en/ of goederen. Zij reisden honderden kilometers en waren afhankelijk van de route, soms maandenlang van huis. Onderweg maakten de tropeiro’s gebruik van eenvoudig, voedzame proviand. Het moest gemakkelijk te bereiden zijn en goed kunnen worden bewaard zoals: rijst, bonen, gedroogd vlees, maïsmeel, tapioca (cassavemeel), (spek)vet, koffie en rapadura (suiker). Feijâo Tropeiros , een stevig gerecht  van deze ingrediënten,  is een klassieker in de Braziliaanse keuken en kan worden beschouwd als een culinair eerbetoon aan de Tropeiros.

Wij bezoeken in Ipoema  een museum van de Tropeiros, zien o.a. heel veel zadels, tuigages, en de grote tassen en koffers waarin de lading werd vervoerd. Een enthousiaste medewerkster laat zich door ons zeer beperkte begrip van de Portugese taal niet uit het veld slaan en weet met haar mimiek, handen en voeten en af en toe hulp van Google translate, heel beeldend toch nog heel veel uit te leggen over de Tropeiro – cultuur, die nog steeds dmv tradities en festivals in ere wordt gehouden.  Als ik vraag of de Tropeiro’s zelf niet af en toe een deel van de buit pikten, moet ze lachen en vertelt over religieuze beeldjes die werden uitgehold om goud in te verstoppen en kisten met dubbele bodems. Vanwege moderne transportmiddelen en veranderende economische omstandigheden is het traditionele beroep van Tropeiro verdwenen.

Wij reizen nu een poosje over de Estrada Real meestal over rode aarden wegen, sommige delen nog verhard met de oude keien en soms een stukje asfalt. Vaak gaat het stoffige pad door bergachtig landschap, steil omhoog klimmend en diep dalend, een route die zeker tijdens de regenperiode door modder en prut ongelooflijk zwaar moet zijn geweest. Ook zijn er delen die dwars door de jungle gaan, het Mata Atlantica regenwoud dat op deze hoogte ook in het binnenland groeit, bedekte in de 18e en 19e eeuw nog ruig en ongerept de bergen en dalen van wat nu de Espinhaca bergketen heet. Rijd je een stukje met ons mee?