Na stilistisch Lanzarote met zijn zwart-wit contrast en heldere lijnen, oogt Fuerteventura zachter en rommeliger. We laten de stad achter ons en rijden naar de goudgele duinen van Corralejo waar je je in de sahara zou wanen, als je de vele hotels en toeristen even vergeet. Het contrast met de verlaten steenwoestijn even verderop is groot. Wij bivakkeren er bij poeltjes waar het krioelt van rode en zwarte krabben zo groot als twee gespreide handen. Zodra ik iets dichterbij kom vluchten ze in de rotsspleten, maar een wasbeurt in een van de poeltjes zet ik toch maar uit mijn hoofd.

Fuerteventura was tot midden van de vorige eeuw een agrarisch eiland, waar graan, rogge en peulvruchten werden verbouwd, en als er voldoende water was ook mais. Ook groeiden er een paar fruit- en olijfbomen. Nu wordt bijna alles ingevoerd, hebben de geiten het eiland zo goed als kaal gegeten en rest er nog een zanderig en stenig woestijnlandschap. Molens in het achterland zijn de stille getuigen van een verdwenen cultuur die sterke banden weefde in de boerengemeenschap.

In La Oliva bezoeken we een graanmuseum waar oude foto’s en eenvoudige gereedschappen laten zien hoe zwaar en arbeidsintensief het werk op dit barre land was, waar schaarse regen zorgvuldig naar terrassen op de heuvels moest worden geleid. Het voorbewerken van de grond, zaaien, oogsten, pletten, zeven en opslaan van het graan was sterk aan de seizoenen en weersomstandigheden gebonden en zelfs dan was de opbrengst onzeker. Het waren bikkels, trotse types van doorgaan en niet zeuren denk ik, als ik de foto’s bekijk.

Via La Oliva steken we het eiland over naar El Cotillo aan de noordwestkust. Een heerlijk wit dorp met smalle straten die je uiteindelijk steeds weer terugbrengen naar het door rotsen beschutte baaitje. De sfeer is er relaxed, de visrestaurants fantastisch, wij blijven er graag een paar dagen hangen.

We staan met vele surfers aan de rand van het dorp boven de kliffen die heel veel kilometers doorgaan met daaronder wilde stranden en baaien. We wandelen boven de kliffen op de oever, die zo vlak is als een strijkplank,  passeren woeste meestal onbereikbare stranden tot aan Playa Esquinzo, een verlaten baai met slechts een enkele surfer.