Punta Tombo. Normaliter vermijden we grote steden maar voor deze metropool maken we een uitzondering. Zeker 500.000 waggelende, blatende, niezende en jammerende inwoners heeft deze stoffige kolonie aan de oceaan, waar n.b. een maand geleden een bevolkingsexplosie heeft plaatsgevonden. 

Iedereen heeft er een hol uitgekrabbelt in het zand, liefst in de schaduw van een stekelige struik, waardoor de kolonie er uitziet als een enorme gatenkaas. In die holen liggen nu een of twee forse pluizige pinguinkuikens, een enkele keer vind je nog een ei, maar dat zijn dan echt de nakomertjes. 

Het valt niet mee om hier je jongen groot te brengen want overal zijn kapers op de kust; zeemeeuwen landen geregeld tussen de nesten op zoek naar verlaten eieren en jonge kuikens.

Boven zee vliegen petrels, agressieve badgasten met een spanwijdte van wel meer dan twee meter. Zij jagen op vis, op vogels en als het moet eten ze zelfs hun verzwakte soortgenoten. Ze cirkelen boven de kolonie en hebben er zichtbaar lol in om met een noodvaart op je af te komen vliegen en dan vlak boven je hoofd te scheren, zwevend op de termiek.

Nu de pinguinkinderen al flink gegroeid zijn, en wel even alleen gelaten kunnen worden, zijn zowel de vaders als de moeders de hele dag in de weer met het verzamelen van voedsel. Ik zie een lange file van waggelende pinguins op weg naar zee. Als je ze toevallig voor de voeten loopt blazen ze nijdig en in de drukte die bij de vloedlijn ontstaat pikken ze soms venijnig met hun snavels naar elkaar.

Op die twee kleine flapvoeten bewegen ze zich op het land nogal onhandig, maar in zee zijn ze razendsnel en soms zwemmen ze wel 600 km bij hun nest vandaan om zich te voeden met vis en inktvis. In 1 minuutje duiken ze met gemak 12 meter diep. En aan het einde van het broedseizoen migreren ze met met hun jongen vanaf de Patagonische kust zo 6000 km noordwaarts naar Brazilie of zuidwaarts naar de Malvinas ( Falklandeilanden). 

Hoewel ze niet bepaald fris ruiken en nogal stoicijns uit hun kraaloogjes kijken, vind ik vooral de zorgzaamheid van deze pinguinouders beslist aandoenlijk. En met dat keurige kostuum aan vormen ze met zijn allen toch net een groot kerstkoor? Zoals moeder en kind naast elkaar staan krijg ik de indruk alsof ze zo uit volle borst “sti-hil-le nacht” kunnen gaan zingen. Een beetje rust is hier inderdaad wel welkom, de wind giert inmiddels weer om onze oren.