We hobbelen verder over heuvels en steppe met wuivend gras en okergeel bloeiende prikstruiken. We passeren slaperig Camerones waar verbleekte kerstmannen voor de ramen hangen. Obese vrouwen en mannen zoeken er gezelligheid bij de benzinepomp. De zilte zeewind maakt het landschap steeds kaler en net als je denkt wie wil hier nu wonen, ben je in Bahia Bustamente, een gehucht van drie keer niks aan de kust.

Een immigrant uit Andalusie voelde zich hier thuis en zag een toekomst in al het zeewier dat hier voor het opscheppen ligt. Hij bleek een visionair en bouwde een “dorp” dat er eerlijk gezegd uitziet als een strafkamp. Lange rijen donkere kamers van krap vier bij drie, werden op een gegeven moment bewoond door wel 100 werknemers. Met al die kerels, veel drank en verder weinig vertier werd het hier als in het wilde westen, compleet met eigen politiepost en een cel.

Vorig jaar is men gestopt met het oogsten van zeewier, het werd steeds moeilijker om nog werknemers te vinden. Onlangs zijn er wijnstokken aangeplant, nieuw experiment. Nu is dit spookdorp verbouwd tot een bijzonder resort, waar gasten slapen in verbouwde cellen en zich o.a laten verwennen door een chefkok die gevulde zeewierpannekoeken op het menu heeft staan. Wij hoopten aan te kunnen schuiven voor een bijzonder kerstmaal maar helaas, zo afgelegen is alles op rantsoen en dus was er niet genoeg voedsel voor aanwaaiende gasten. Wel kreeg ik een doosje zeewier mee, waarmee ik zelf zeewierpannekoeken heb gemaakt, ze waren heeeerlijk!