Valdez, in de baai waar walvissen hun baby's baren, turen wij urenlang over een spiegelgladde zee. We zijn een pietsie laat voor de walvissen, die zijn alweer vertrokken, maar een groep zeehonden dobbert er heerlijk op hun zij, vinnetje omhoog alsof ze willen zeggen," relax, kijk ook zonder de walvissen is het hier een paradijs". En daar hebben ze helemaal gelijk in. Na stormachtige nachten langs de kust, kom ik helemaal bij, hoog en droog op een klif, ver van het water. Peter oefent met zijn drone en ik verbaas me over de verschillende vormen van zeewier die hier bij eb als een groen glibberig tapijt op het strand liggen.