“Dansen op een vulkaan. Allemaal om een krater, het rommelt overal, de uitbarsting komt later, met een boem en een flits en een knal”. het is een liedtekst van Annie MG Schmidt dat zij schreef voor de musical Foxtrot.

Dansen wordt het niet echt , eerder voorzichtig schuifelen, want nadat we zigzaggend door een steenwoestenij  de kraterrand bereiken, wordt het even bloedstollend smal. We raakten het pad kwijt en zijn op goed geluk omhoog geklommen. Met trillende knieën houd ik mijn ogen gericht op de losse stenen voor me, nu even niet naar beneden kijken en gewoon doorgaan met ademhalen. Dan wordt het pad gelukkig breder en kan ook ik genieten van het uitzicht op de gigantische krater van Caldera Blanca.

Ademloos kijken we in een gapend gat met een omtrek van 1200 meter. Deze oude vulkaankegel met  een perfecte komvormige structuur ontstond, lang voordat Timanfaya actief werd, toen de bovenkant van de vulkaan instortte. Ze noemen hem de witte krater vanwege de wittige verkalking van het oppervlak, als een gigantisch wit kruimelig schuimgebak met een gat erin.

Klimmend langs de westelijke flank zien we een eiland van oud land in de zwarte zee van lava. Toen in 1730 Timanfaya 6 jaar actief was en 30% van het eiland verwoestte, verloren vele boeren hun landbouwgrond. Een derde van de bevolking verliet toen het eiland. Je kunt vanaf deze kant goed het contrast zien tussen het oude land en de meest recente lavastroom.

Op het hoogste punt hebben we een fantastisch uitzicht op de vulkanen van Timanfaya met een veel oudere reeks vulkanen op de achtergrond. Het is een flinke klim en voor mensen met hoogtevrees even doorbijten maar dit 360 graden uitzicht vanaf de rand van de krater zullen we niet snel vergeten.